Ο λαός λέει, «τρεις ημέρες είναι το θαύμα, τέσσερις το παραθάμα».

Προφανώς το θέμα Μπουτάρη ξεπερνά τα συνήθη όρια. Θα πρότεινα να καθοριστεί ημέρα μνήμης για το ανόσιο αυτό γεγονός. Να καθοριστεί ημέρα πένθους, μνήμης για τη νεκρανάσταση του «πολιτικού πτώματος Μπουτάρη». Τώρα μεταξύ μας, θα σας πω κάτι που μου μεταφέρθηκε από κάποιους συναδέλφους φαντάσματα, που έτυχε να παρευρίσκονται. Γύρω από τον Μπουτάρη υπήρχε μια […]

28 Μαΐου 2018

του/της Ανδρέας Κούκουρας

Προφανώς το θέμα Μπουτάρη ξεπερνά τα συνήθη όρια. Θα πρότεινα να καθοριστεί ημέρα μνήμης για το ανόσιο αυτό γεγονός. Να καθοριστεί ημέρα πένθους, μνήμης για τη νεκρανάσταση του «πολιτικού πτώματος Μπουτάρη».

Τώρα μεταξύ μας, θα σας πω κάτι που μου μεταφέρθηκε από κάποιους συναδέλφους φαντάσματα, που έτυχε να παρευρίσκονται. Γύρω από τον Μπουτάρη υπήρχε μια έντονη μυρωδιά, διάφοροι που παραβρεθήκαν ενοχλημένοι έδειχναν τη δυσφορία τους, πολλοί από την παρέα του προέτρεψαν τον κ. Μπουτάρη «φύγε- φύγε, είσαι χεσμένος και ξέχασες να πλυθείς», αυτός όμως χαμογελώντας, αγνόησε τις νουνεχείς προτροπές. Κάποιοι προφανώς με ιδιαίτερα ευαίσθητη μύτη πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, κακώς βέβαια, προφανώς δεν είχαν μαζί τους μάνικα με νερό. Αν τον έπλεναν, αντί να τον κτυπήσουν, ίσως όλα θα είχαν αποτραπεί!!!!

Οι παρεκτραπέντες δικάστηκαν γρήγορα- γρήγορα. Πρωτοφανές στα ελληνικά δικαστικά χρονικά και με ιδιαίτερη επιείκεια δυστυχώς, όπως διάβασα στα ελληνικά ΜΜΕ. Και πολύ σωστά ο κ. Μπουτάρης έδειξε όλο το μένος του, δεν δέχτηκε καμία συγγνώμη καμία επιείκεια.  Ποιος είπε ότι οι πολιτικοί πρέπει να είναι μακρόθυμοι. Σωστά όλα και αν θέλετε τη γνώμη μου, έπρεπε να καταδικαστούν τουλάχιστον ισόβια, μιας και η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στη χώρα μας. Θα μου πείτε γιατί; Σωστά. Γιατί απλούστατα οι πράξεις εναντίον του κ. Μπουτάρη δεν είναι ακτιβισμός, αφού δεν προέρχεται από τον Ρουβίκωνα, αλλά κυρίως διότι αυτά τα παιδιά είχαν μεγαλώσει φασιστικά και εκεί, σ’ αυτούς τους χώρους, η ενηλικίωση έρχεται γρήγορα. Αυτά δεν μπουσουλάνε πολιτικά, γεννιούνται ενήλικες. Ναι βέβαια μας το είπε ο κ. Τόσκας και τώρα το κατάλαβα κι εγώ που είχα μια απορία, γιατί η βία από αριστερά είναι καλύτερη από τη βία που έρχεται από δεξιά!!!

Τώρα βέβαια έχω μια άλλη απορία. Αλήθεια τι ακριβώς είναι βία; Προφανώς για ν΄ ασκήσει κάποιος βία πρέπει να βρίσκεται σε ισχυρότερη θέση, με ότι μπορεί να περιλαμβάνει ο όρος ισχυρότερος. Τώρα αν είσαι ή θεωρείς ότι είσαι κι εσύ ισχυρός και εμπλακείς, ο Θεός βοηθός, διότι κινδυνεύεις να παραπεμφθείς για κακούργημα. Λάθος λοιπόν. Μην ανησυχείτε όμως, ο κ. Τόσκας μας το έχει λύσει κι αυτό. Κάντε πως κοιμάστε, έτσι μπορεί να γλυτώσετε. Τώρα γιατί ο κ. Μπουτάρης δεν εμπίπτει στην ίδια παράγραφο, τι να σας πω, ρωτήστε τον κ. Τόσκα, αυτός ξέρει. Τώρα γιατί εμένα μου ήρθε μια λαϊκή πάλι ρήση, δεν ξέρω. «Αν δεν σου αρέσουν οι σφυριές, μην περνάς από τα γύφτικα».

Λίγο σοβαρά. Για να δεχτούμε βία πρέπει να υπάρχει ισχύς και η κάθε μορφής εξουσία είναι ισχύς. Βία κατά τη γνώμη μας είναι και όταν χρησιμοποιώντας τη θέση σου και τη δύναμη που σου δίνει η εξουσία σου, να επιτίθεσαι λεκτικά, και να εκφράζεσαι περιφρονητικά για θέματα ευαίσθητα. Διότι τότε χρησιμοποιώντας το κύρος που σου δίνει η εξουσία σου, προσπαθείς να μικρύνεις ή έστω αμβλύνεις, τόσο τη σημασία γεγονότων, όσο και τη μνήμη τους και τότε ανοίγεις τους ασκούς του Αιόλου. Ο πολιτισμός μας, όμως στέκεται πρώτα στο σεβασμό στους νεκρούς (όπως τον διδαχτήκαμε από την Ιφιγένεια), πολύ περισσότερο όταν προσπάθησαν να υπερασπιστούν αξίες όπως οι εστίες, η γη τους, τα δικαία τους. Όταν η θέση απέναντι στα θεμελιώδη αυτά θέματα αμβλύνεται μ΄ ένα δε βαριέσαι, τότε το «άρον- άρον, σταύρωσαν αυτόν», είναι το επόμενο στάδιο… Για σκεφτείτε να πει Έλλην προύχοντας» Χέστηκα για το τι έγινε στις Θερμοπύλες», για τους τρακόσους και το Λεωνίδα. για τον Παπαφλέσσα και το Μανιάκι, για το τι έγινε το 1940 στο Ρούπελ, κλπ.

Εγώ ποτέ δεν θα πω χέστηκα για το τι έκαναν στο Μπουτάρη, γιατί πιστεύω ότι ο πολιτισμός κτίζεται δύσκολα και καταρρέει εύκολα, όταν οι θεσμοί εκτρέπονται. Αν μας χαρακτηρίζει κάτι σαν λαό είναι η φιλοσοφική σκέψη και οι παράλογες, παράτολμες θυσίες για αξίες , που χαρακτηρίζονται ηρωικές από την ανθρωπότητα. Και παράλληλα από μικρούς, ασήμαντους Μπουτάρηδες, που προσπαθούν πάση θυσία να κρατήσουν αυτά που εκείνοι θεωρούν σημαντικά. Τους τα χαρίζουμε. Δυστυχώς στην ιστορία μας υπάρχει ο Πήλιος Γούσης , ο εφιάλτης και πολλοί άλλοι.

Το φάντασμα του Κάστρου

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

27 Μαρτίου 2024