Στιγμές από το Λιδωρίκι που “χάθηκε”

Tον παλιό , καλό καιρό , που υπήρχαν ακόμα στο χωριό μας, τα Σαββατοκύριακα και οι γιορτάδες, ασβεστωμένα πεζοδρόμια κι’ αυλές και μοσχοβόλαγαν τα βραδάκια οι γειτονιές απ’ τις μοσχομολόχες και τα  βασιλικά. Κι’ αν πέρναγες κάπως αργά τ’ απόγεμα, έβλεπες τις γειτόνισσες στα πεζουλάκια, να δροσίζονται και να τα λένε, ενώ σου χάιδευε τ’ αυτιά, τ’ ανάλαφρο αεράκι που κατέβαινε απ’ τα Καλτεζιά, φέρνοντας μαζί με τις ευωδιές του βουνού, κι εκείνο το γλυκό τραγούδι τ’ αργαλειού.

Κατ’ απέναντι σε μας, εκείνη λοιπόν την ονειρεμένη εποχή, χώρια απ΄ τις τόσες ομορφιές, είχε το πανέμορφο χωριό μας κι’ άλλες χάρες, μεγάλες, δυνατές. Είχε κάτι μικρογιορτάδες, που δεν τις γράφουν τα μερολόγια, ούτε τις λένε τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Ήταν οι γιορτάδες της ψυχούλας, όπως έλεγε κι’ ο αξέχαστος Ζαμπέτας.

Απόσπασμα από polidorikiou.blogspot.gr