Η Νίκη Κεραμέως επιρρίπτει ευθύνες στον κ. Γαβρόγλου και ο Γαβρόγλου στους φοιτητές. Αυτή τη σειρά έχουν πάρει οι κατηγορίες, σχετικά με τη διαφύλαξη της νομιμότητας στα Ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η παρούσα αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για τη βία που μαστίζει τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, φυσικά μη ενθυμούμενη πως όντας κυβέρνηση η κατάσταση ήταν ακριβώς η ίδια, ίσως και χειρότερη. Τα ιδρύματα έχουν υπάρξει στόχοι επιθέσεων πολλές φορές, όχι μόνο από οργανώσεις αλλά και από τις κυβερνήσεις. Αποτελεί το πρώτο και κύριο μέλημα της αντιπολίτευσης, όταν δεν είναι κυβέρνηση. Ο λόγος για μια καλύτερη εκπαίδευση είναι σχεδόν καθιερωμένος και αναμενώμενος.
Δεν θυμάμαι καμία κυβέρνηση να παίρνει δραστικά μέτρα για την βελτίωση των συνθηκών των φοιτητών, οι οποίοι ήταν, είναι και θα είναι η ελπίδα όλων για ένα καλύτερο αύριο της χώρας.
Ωστόσο παρά τον ορυμαγδό δημοσιεύσεων και δηλώσεων που λαμβάνουν χώρα, λύση δεν έχει βρεθεί.
Καμία κυβέρνηση δεν απαγόρευσε την δημιουργία παρατάξεων μέσα στα Πανεπιστήμια. Καμία δεν αναφέρθηκε σε πτυχία που σχεδόν “χαρίστηκαν” σε φοιτητές, οι οποίοι εάν δεν κομματοποιούνταν δεν θα κατάφερναν να το κορνιζάρουν στον τοίχο τους.
Πως μιλάμε για πρωτόγνωρο αναβρασμό, όταν ο καθένας από εμάς που πέρασε από ένα τέτοιο ίδρυμα έχει εικόνες από σπασμένα έδρανα, υπολογιστές και ανυπολόγιστες καταλήψεις που καθυστερούσαν εξεταστικές, ορκωμοσίες και στέκονταν τροχοπέδη στην πρόοδο και την εξέλιξη;
Οι δεσμεύσεις και οι εγγυήσεις πως οι φοιτητές θα νιώθουν ασφαλείς μέσα στα ιδρύματα, δόθηκαν απ’ όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν τα τελευταία έτη τις πράξεις δεν είδαμε ποτέ. Δημιουργούμε εντυπώσεις ρίχνοντας τους πολίτες στη λήθη, χωρίς ο καθένας από όσους βρέθηκαν σε θέση ισχύος να αποδεχτεί και να παραδεχτεί το μερίδιο ευθύνης που έφερε, όταν άφηνε τις καταστάσεις να εξελιχθούν κατ’ αυτό τον τρόπο.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα ανήκει στους ακαδημαϊκούς και τους φοιτητές. Ο χώρος αποτελεί αφετηρία της σύνθετης σκέψης και της εκμάθησης του διαλόγου, του ιδεαλισμού και της προόδου.
Χωρούν μεν πολιτικοποιήσεις, αλλά όχι κομματοποιήσεις. Δεν μπορεί ο χώρος του Πανεπιστημίου να χρησιμοποιείται με έναν τόσο ανορθόδοξο τρόπο και οι βουλευτές να υπόσχονται ένα καλύτερο αύριο στους φοιτητές, χωρίς να προσπαθούν δραστικά γι’ αυτό.
Πως περιμένουμε να μην υπάρχει αναβρασμός, όταν ένας θεσμός όπως αυτός, έχει κυριολεκτικά καπηλευτεί. Όταν οι ακαδημαϊκοί δεν πληρώνονται για το έργο τους και οι φοιτητές μπορούν να οραματιστούν το μέλλον τους, αφού είναι εντελώς αβέβαιο.
Το ζήτημα είναι να δούμε τα προβλήματα σε βάθος και να μην στεκόμαστε σε σκόρπιες ειδήσεις, που ως μόνο έχουν να ενισχύουν τον προεκλογικό αγώνα και να δημιουργούν διαστρεβλώσεις των πραγματικών θεμάτων που αντιμετωπίζουν τα Ελληνικά Πανεπιστήμια.
