Φλέγον κοινωνικό ζήτημα, των τελευταίων κυρίως δύο ετών, αποτελεί το θέμα των προσφύγων και η ένταξή τους στο κοινωνικό, αλλά και χωροταξικό σύνολο της χώρας.

Σταδιακά γίνονται προσπάθειες εγκατάστασης και ένταξής τους στην ελληνική κοινωνία, με αμφίβολα τα αποτελέσματά της. Καθώς, ο στοιβαγμός τόσων ανθρώπων, σε μία μικρή έκταση, αναλογικά πάντα με τον πληθυσμό τους, μόνο ένταξη δεν θα μπορούσε να λέγεται. Το συγκεκριμένο, ωστόσο θέμα δεν λύνεται αντιμετωπίζοντας το από μια επιδερμική οπτική.

Σίγουρα, στο όλο αυτό ζήτημα υπάρχει εκμετάλλευση. Εκμετάλλευση από αυτούς που διογκώνουν το πρόβλημα, όχι απλά οδηγώντας τους στη χώρα, αλλά φέρνοντας ανθρώπινες ψυχές σε έναν προορισμό χωρίς εξασφαλισμένες τις συνθήκες διαβίωσής τους.

Πλήθος περιπτώσεων διακινητών- δουλέμπορων έχει έρθει στο φως της δημοσιότητας, ωστόσο αποτελεί μια κατάσταση που δεν έχει τέλος.

Θα έπρεπε να αποδίδονται επιτέλους ευθύνες στις κυβερνητικές κινήσεις που οδηγούν το ποσοστό τόσων ανθρώπων “μαντρωμένων” σε αυτές τις εκτάσεις. Ανθρωποκεντρικά, επιπροσθέτως, ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας απέναντι στη κοινωνία. Διότι, όσο υπάρχουν δουλέμποροι, τόσο θα αυξάνεται ο πληθυσμός “κατατρεγμένων” ανθρώπων. Και ας θυμόμαστε ένα πράγμα. Πως η αδυναμία τους, τους κάνει ευάλωτους στις καταστάσεις και η κυβερνητική αδυναμία κάνει εμάς ευάλωτους απέναντι στη διαχείριση μίας τέτοιας κατάστασης.

Η διακίνηση χρημάτων με αυτόν τον τρόπο γίνεται εδώ και πολλά χρόνια και τα μέτρα που λαμβάνονται δεν δείχνουν να είναι αρκετά για την επιδιώξιμη  επίλυση. Πόσο περιθώριο μπορούμε να δώσουμε στη συνέχιση όλων αυτών και πόση ανοχή θα έχουμε; Πρόκειται για εκμετάλλευση ανθρώπου προς άνθρωπο και χρήζει της προσοχής όλων μας. Πριν προλάβουμε να πούμε για αυτούς που ήρθαν παράνομα στη χώρα μας, ας αναλογιστούμε ποιος ήταν εκείνος που τους έφερε και ποια τα κίνητρά του. Ίσως τότε πάψουμε να στρεφόμαστε εναντίον των προσφύγων και κοιτάξουμε εκ των έσω τους έσω.