Διανύουμε μία περίοδο αποπροσανατολισμού προς πάσα κατεύθυνση. Επικρατεί μία έντονη σύγχυση μεταξύ ιδεών, ιδεολογιών και πραγματισμού. Ας το πάρουμε από λίγα χρόνια νωρίτερα.
6 Δεκεμβρίου 2008, ακριβώς δέκα χρόνια πριν, σκοτώνεται ένα ανήλικο παιδί- άοπλο- ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Σε μία μέρα από ένας άσημος έφηβος, περνά στη σφαίρα του ήρωα. Η Αθήνα καίγεται στο πλαίσιο ενός γενικότερου συνονθυλεύματος προβληματισμών. Τα μίση βγαίνουν στην επιφάνεια και ακολουθούν συμπλοκές, πλιάτσικα, που αρχίζουν να καθιερώνονται. Καθιερώνονται σε ένα τέτοιο επίπεδο που η 6η Δεκεμβρίου κοντεύει να γίνει εθνική επέτειος.
Θάνατος Ζακ Κωστόπουλου, ένα θέμα που θίγει μία ευαίσθητη κοινωνική ομάδα και ακολουθεί πλήθος συζητήσεων. Δηλώσεις από επώνυμους και ανώνυμους, που θίγουν το ζήτημα και υπερασπίζονται, τον ήδη νεκρό Ζακ. Βέβαια, τον τοξικομανή Ζακ δεν τον είχε βοηθήσει κανένας, έως τη στιγμή αυτή, ώστε να αποφευχθεί η κατάληξη. Παρ’ όλα αυτά ας έχουμε υλικό για πρωτοσέλιδα και ας τονίσουμε πόσο πίσω είναι η ελληνική κοινωνία, η οποία δεν στηρίζει τα παιδιά της. Να έχουμε όλοι να πούμε κάτι και να κάνουμε κάποια δήλωση.
28η Οκτωβρίου, ήρωας ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, έπειτα από συμπλοκή του με την αλβανική αστυνομία. Σύμφωνα με τις πρώτες ιστορίες που δημιουργήθηκαν για το θέμα, ο Κατσίφας πυροβολήθηκε, αφού προσπάθησε να υψώσει την ελληνική σημαία. Όλο το χωριό ήταν σημαιοστολισμένο, άρα γιατί την ίδια ακριβώς στιγμή να ενοχλήσει η ύψωση της σημαίας;
Στο κάλεσμα του έντονου πατριωτισμού μας, όμως έπρεπε να λάβουμε τα μέτρα μας. Μιλάμε για ενημέρωση των επιμέρους στοιχείων και φυσικά των στοιχείων που μας ενισχύουν το εθνικιστικό μας φρόνημα.
Μέσα στις θολές μας εικόνες για τα γεγονότα, αφού κανείς δεν φροντίζει να μας ενημερώσει απρόσκοπτα και εμείς θα αφεθούμε στην ημιμάθεια των πραγμάτων, ηρωοποιούμε άτομα και καταστάσεις.
Κανείς δεν διαψεύδει το θάνατο προσώπων, ούτε παύει να είναι θλιβερό το γεγονός, αυτοτελές. Ίσως όμως να ήταν προτιμότερο να γνωρίζουμε τα πράγματα από όλες τις πλευρές και να έχουμε σχηματίσει μία συνολική εικόνα, πριν παρασυρθούμε από τα συναισθήματά μας.
Είναι σχεδόν ενοχλητικό να βλέπουμε τα πράγματα μονόπλευρα και να επικρατεί μία οπτική για τα θέματα. Όπως επίσης και να τα αναμασούμε, κατ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι ωραίο να εκφράζουμε απόψεις για τα θέματα, αρκεί να μην δημιουργούμε μύθους πάνω σε αυτά, στην βαθύτατη ανάγκη μας να δημιουργήσουμε νέους ήρωες, στο πρόσωπο των οποίων θα στηρίζουμε στερεότυπα.
