Αν η «έξοδος από την κρίση» μας δίδαξε πως θα συνεχίζουμε να ζούμε με επιδόματα που προέρχονται είτε από την υπερφορολόγηση είτε από δανεικά, τότε δεν μας άγγεξε καθόλου. Η συνεχιζόμενη παραχολογία της Κυβέρνησης θα μας οδηγήσει στα βράχια, που σύντομα θα τα συναντήσουμε και δεν θα έχουμε ούτε σωσίβιο να σωθούμε.

Το μοντέλο αυτό δεν οδηγεί στην αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά σε μια νέα υποτέλεια, που αυτή τη φορά θα είναι χειρότερη από την πρώτη. Η αύξηση του βιοτικού επιπέδου των ελλήνων θα έρθει μόνο με πραγματική, ουσιαστική και διαρκή ανάπτυξη. Πρέπει να έχει χαρακτηριστικά μόνιμης δημιουργίας πλούτου, μέσα από την προστιθέμενη αξία ελληνικά παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών. Οι επενδύσεις που χρειάζεται μια οικονομία δεν μπορούν να γίνουν, όταν μια κοινωνία εθίζεται στα επιδόματα και στην μαύρη εργασία. Κι ο λόγος είναι γιατί αυτή η κοινωνία ε τους εργαζόμενους δεν έχουν κανένα λόγο να εντάσσονται στην αγορά εργασίας, αφού καλύπτουν τις βιοτικές τους ανάγκες μ‘ αυτά.

Κάποτε σε ανεπτυγμένα κράτη της Ευρώπης το κοινωνικό κράτος είχε δώσει τόσα επιδόματα στους ανέργους, που αυτοί είχαν πάψει να αναζητούν εργασία. Όταν κατάλαβαν το λάθος τους, όλα άλλαξαν. Και μιλάμε για κράτη που είχαν δικά τους χρήματα να ασκούν την κοινωνική πολιτική κι όχι δανεικά.

Πριν φτάσουμε στο απροχώρητο και το κενό, πρέπει οι Κυβερνήσεις να σοβαρευτούν και να μην υποσκάπτουν το μέλλον του τόπου μόνο για μια ακόμη εκλογική νίκη. Οι «επιδοματούχοι» θα ε’ιναι οι ίδιοι που θα ξεσηκωθούν, μόλις στερέψουν οι παροχές και δουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς μηδενικούς.