Ηρώ Σιμονοβίκη: “Έφυγα από την κόλαση και ήρθα στον παράδεισο”

Η Ηρώ Σιμονοβίκη διδάσκει στο εργαστήρι καλλιτεχνικής παιδείας του Βασιλικού Στο εργαστήρι καλλιτεχνικής παιδείας στο Βασιλικό Εύβοιας, βρήκαμε την κυρία Ηρώ Σιμονοβίκη, ηθοποιό του θεάτρου. Με νεανικό ενθουσιασμό, θα μπορούσε κανείς να πει, μιλά για την δουλειά της ακόμα και σήμερα. Η συνέντευξή της ήταν άκρως απολαυστική, αφού πρόκειται για έναν άνθρωπο με χιούμορ και […]

11 Φεβρουαρίου 2019

του/της Newsroom

Στο εργαστήρι καλλιτεχνικής παιδείας στο Βασιλικό Εύβοιας, βρήκαμε την κυρία Ηρώ Σιμονοβίκη, ηθοποιό του θεάτρου. Με νεανικό ενθουσιασμό, θα μπορούσε κανείς να πει, μιλά για την δουλειά της ακόμα και σήμερα. Η συνέντευξή της ήταν άκρως απολαυστική, αφού πρόκειται για έναν άνθρωπο με χιούμορ και μεταδοτική θετική ενέργεια. Βρέθηκε στο Βασιλικό έπειτα τη συνταξιοδότησή της και όπως δηλώνει, άφησε την κόλαση και ήρθε στον παράδεισο. Τυχερή που γνώρισε την περιοχή μας και τυχεροί όσοι μαθητεύουν στο χώρο του εργαστηρίου και μαθαίνουν τα “μυστικά” του θεάτρου από εκείνη. Γελαστή και αεικίνητη, ενεργή στο θέατρο μέχρι και σήμερα, μας έδωσε τη χαρά να απολαύσουμε μία συζήτηση μαζί της.

Κ.Κ. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με το θέατρο;

Η.Σ. Εγώ γεννήθηκα μέσα στο θέατρο.

Ο πατέρας μου ήταν κονφερασιέ της εποχής εκείνης. Τότε επιθεώρηση χωρίς κονφερασιέ δεν υπήρχε. Ο κονφερασιέ ένωνε το ένα νούμερο με το άλλο. Έχω φωτογραφία από το θέατρο «Περοκέ» στην πλατεία Μεταξουργείου, όπου ήταν και η γειτονιά μου, το ’50. Η φωτογραφία αυτή είναι σημείο αναφοράς για εμένα και τη δείχνω για να καταλάβει ο κόσμος την σχέση που έχω με το θέατρο. Στην φωτογραφία είμαι 4 ετών.

Κ.Κ. Εσείς ασχοληθήκατε με την επιθεώρηση;

Η.Σ. Όπως έχουν πει και πολύ μεγάλοι ηθοποιοί, η επιθεώρηση είναι σχολείο. Εγώ αυτό το σχολείο το έζησα από αυτή την ηλικία. Δεν φαντάστηκα στη ζωή μου ποτέ να κάνω κάτι άλλο εκτός από αυτό. Από 8 χρονών πήγαινα μπαλέτο. Μόλις τελείωσα το σχολείο βγήκα στο θέατρο σαν χορεύτρια. Του μπαμπά δεν του άρεσε πολύ γιατί ήθελε να σπουδάσω. Μου έλεγε πάντα πως ήξερε πως δεν θα μείνω στο θέατρο. Πρώτον, γιατί δεν είχα τα εξωτερικά προσόντα, ειδικά για επιθεώρηση. Ενώ χόρευα και ήμουν μπριόζα, δεν με βοηθούσε το παρουσιαστικό μου, γιατί πάντα φαινόμουν μικρούλι κοριτσάκι.

Κ.Κ. Σπουδάσατε τελικά όπως και ήθελε;

Η.Σ. Τελείωσα τη δραματική σχολή, ταυτόχρονα όμως τα βράδια δούλευα σε κέντρα και κοσμικές ταβέρνες ντουέτο εγώ και ένας παρτενέρ, σαν χορεύτρια. Μέχρι και που τελείωσα τη σχολή. Τελείωσα τη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, ο οποίος ήταν σύζυγος της Μαίρης Αρώνη. Εγώ πρόλαβα και είχα δασκάλα την Μαίρη Αρώνη, πριν χωρίσουν, καθώς και άλλα μεγάλα ονόματα. Από τη φουρνιά μου βγήκαν δύο ιερά τέρατα του θεάτρου. Ο Λευτέρης Βογιατζής και ο Θόδωρος Τερζόπουλος. Εκείνη τη χρονιά ήταν η Μαρία Ιωαννίδου, ο Νίκος Γαλανός που είμαστε πάρα πολύ φίλοι και τελειώσαμε μαζί τη σχολή, και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί.

Κ.Κ. Παίξατε ποτέ τραγωδία;

Η.Σ. Εγώ προσωπικά τραγωδία δεν έπαιξα. Η μόνη τραγωδία που έπαιξα ήταν σαν μαθήτρια της σχολής, που μας έπαιρναν για κοντάρια. Κοντάρι στο θέατρο είναι οι κομπάρσοι. Μας έπαιρναν με 50 δραχμές μεροκάματο. Αλλά δεν ήταν τα λεφτά ήταν η εμπειρία. Έχω κάνει τρεις τραγωδίες στο Ηρώδειο, σαν κοντάρι. Αλλά δεν έχει σημασία. Είδα μπροστά μου να παίζει η Σινοδινού, ο Κοτσόπουλος, όλοι αυτοί οι μεγάλοι.

Κ.Κ. Πότε σταματήσατε το θέατρο;

Ο πατέρας μου αυτό ήθελε να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια. Και του έκανα το χατίρι. Πολλοί μέσα από το θέατρο μου έλεγαν τι κουράγιο ήταν αυτό να φύγεις από το θέατρο. Τους λέω εσείς έχετε κουράγιο που μένετε στο θέατρο. Ήμουν 28 χρονών όταν παντρεύτηκα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να ζεις τη ζωή του θεάτρου. Μέχρι τα 28 έκανα επιθεώρηση. Όταν πια έφυγα παρέδιδα μαθήματα γαλλικών, γιατί είχα τελειώσει τότε τη γαλλική ακαδημία.

Κ.Κ. Εδώ πως βρεθήκατε;

Η.Σ. Το ’84 άνοιξα ένα ανθοπωλείο στην πλατεία Αμερικής. Και από αυτό το ανθοπωλείο έφτιαξα ένα σπίτι εδώ στην περιοχή. Μια φίλη μου με παρότρυνε και άρχισα να χτίζω εξοχικό εδώ. Ξεκίνησα από το μηδέν και με το χρόνο το έχτισα. Μόλις πήγα 60 και πήρα τη σύνταξη μου άφησα το μαγαζί και ήρθα εδώ και έφυγα από την κόλαση και ήρθα στον παράδεισο.

Ερχόμενη τώρα εδώ και αφού είχα τη σύνταξή μου άρχισα να απολαμβάνω τη ζωή. Και κάποια στιγμή εδώ πριν από κάμποσα χρόνια έμαθα ότι υπάρχει μία θεατρική ομάδα. Την είχε ένας πολύ γνωστός κύριος, ο Μιλτιάδης. Εκείνος μένει όμως στο Αλιβέρι και έτσι υποχώρησε. Έτσι σκέφτηκα πως είναι κρίμα να πάει χαμένη η ομάδα, την κράτησα και σιγά σιγά φτιάξαμε και ομάδα παιδιών.

Κ.Κ. Ποιες παραστάσεις σας έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη;

Η.Σ. Οι παραστάσεις του Κουν μου έχουν μείνει. Ο πατέρας μου είχε ατέλεια στα θέατρα. Από 15 χρονών ξεκίνησε να με πηγαίνει να βλέπουμε θέατρα. Ο πατέρας μου ήταν «κουλτουριάρης». Να φανταστείς μας άφησε μία βιβλιοθήκη με τρεις χιλιάδες βιβλία. Με έπαιρνε και με πήγαινε σε παραστάσεις. Δεν αφήναμε καμία. Όταν μπήκα στη σχολή είχα ατέλειες σαν φοιτήτρια. Αυτό που μου έχει μείνει χαραγμένο είναι η Έλλη Λαμπέτη να παίζει «Λεωφορείο ο πόθος». Πήγαινα πάνω, στα Διονύσια τότε στο θέατρο. Είχε δύο εξώστες. Ο ένας εξώστης σε έβγαζε πάνω σχεδόν από τη σκηνή, σχεδόν πάνω από την περίφημη σκηνή του καθρέφτη. Κρεμόμασταν από τον εξώστη για να τη βλέπουμε. Νιώθω τυχερή που πρόλαβα και είδα παραστάσεις με τέτοιους ηθοποιούς.

Κ.Κ. Εσείς δηλώνετε ηθοποιός ή χορεύτρια;

Η.Σ. Χορεύτρια. Δεν με βοηθούσε όμως το σώμα. Ο Φλερύ είχε πει για μένα, τι καλή χορεύτρια, μόνο που είναι κοντή.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

24 Μαρτίου 2024