Το Football Lab Analysis σε συμφωνία με το κορυφαίο site τακτικής Zonal Marking και με την έγκριση του ειδικού στην ανάλυση Michael Cox εξασφάλισε και σας παρουσιάζει – εν όψει των αποψινών αναμετρήσεων – για πρώτη φορά στα Ελληνικά τις «Ομάδες της δεκαετίας» (2000–2009).
Σε αντίθεση με τις περισσότερες ομάδες σε αυτή τη λίστα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν έχει βασιστεί σε μια συγκεκριμένη διάταξη για αυτή την απίστευτα επιτυχημένη πορεία της κατά τις τελευταίες τρεις σεζόν. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον έχει χρησιμοποιήσει μια μεγάλη γκάμα από διατάξεις – 4-3-3, 4-4-2, 4-5-1, 4-2-3-1, 4-4-1-1 – και προφανώς ακόμη περισσότερες.
Με τόσες πολλές διαφορετικές διατάξεις, με συνεχείς αλλαγές στην αρχική σύνθεση της ομάδας καθώς και με την αγοραπωλησία βασικών ποδοσφαιριστών καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια, θα ήταν δύσκολο να συνθέσουμε την ενδεκάδα απλά παραθέτοντας ένα διάγραμμα και να πούμε «αγωνίστηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο για τρεις σεζόν».
Η ομάδα με την οποία κέρδισαν το Champions League το 2007/08 όμως, φαίνεται να είναι η καλύτερη δυνατή ενδεκάδα για να περιγράψουμε λεπτομερώς. Με το να υπάρχουν πάντοτε τέσσερις αμυντικοί στα μετόπισθεν, δύο ανασταλτικοί μέσοι και τον Φέργκιουσον να χρησιμοποιεί έναν επιπλέον ποδοσφαιριστή στη μεσαία γραμμή με μια ευέλικτη επιθετική τριπλέτα αποτελούμενη από τους Κριστιάνο Ρονάλντο Γουέιν Ρούνεϊ και Κάρλος Τέβεζ.
Οι λόγοι για τους οποίους ο Φέργκιουσον μπορούσε να έχει στη διάθεση του ένα τόσο ευέλικτο σχηματισμό στο επιθετικό τρίτο ήταν ότι (α) οι Ρονάλντο, Ρούνεϊ και Τέβεζ είναι άκρως πολυδιάστατοι ποδοσφαιριστές, που μπορούν να αγωνίζονται με μεγάλη επιτυχία τόσο στον άξονα όσο και στις πτέρυγες (β) και οι τρεις είχαν καταπληκτική χημεία εντός και εκτός της αντίπαλης περιοχής, πράγμα που σήμαινε πως ο Φέργκιουσον μπορούσε να τους παραχωρήσει την απόλυτη ελευθερία των κινήσεων και να παρακολουθήσει ήρεμος το αποτέλεσμα, ενώ τέλος (γ) και οι τρεις δεν αδιαφορούσαν για τις αμυντικές τους υποχρεώσεις.
Φυσικά, το κύριο χαρακτηριστικό της ομάδας αυτής, μία κίνηση που λέγεται πως υιοθέτησαν από την ομάδα της Ρόμα του Λουτσιάνο Σπαλέτι, ήταν ότι η Γιουνάιτεντ δεν χρησιμοποιούσε κλασικό σέντερ φορ. Ο Ρονάλντο αγωνιζόταν στις πτέρυγες, μέχρι που ανέπτυξε τον τρόπο παιχνιδιού του τόσο τεχνικά όσο και σωματικά έτσι ώστε να εξελιχθεί σε απειλητικό inside forward, αλλά να δίνει ταυτόχρονα δυναμικά το παρόν στην κορυφή της επίθεσης όποτε αυτό ήταν απαραίτητο, ενώ οι Ρούνεϊ και Τέβεζ ήταν βραχύσωμοι, δημιουργικοί επιθετικοί που αρέσκονταν στην δημιουργία του επιθετικού βάθους ενώ παράλληλα, εμφανιζόντουσαν πάντα εργατικοί και πειθαρχημένοι.
Η συγκεκριμένη επιθετική τριπλέτα ωστόσο, δεν χρησιμοποιούνταν συνέχεια. Στα εκτός έδρας Ευρωπαϊκά παιχνίδια ένας από αυτούς, αντικαθιστούταν κατά περιπτώσεις από τον σκληρά εργαζόμενο ανασταλτικά Παρκ Γι Σουνγκ. Η νίκη της Γιουνάιτεντ, εκείνη τη σεζόν ενάντια στη Ρόμα στο Stadio Olimpico, θα μείνει στην ιστορία του ποδοσφαίρου ως μία από τις καλύτερες εκτός έδρας εμφανίσεις Αγγλικής ομάδας στην Ευρώπη. Ο Ρούνεϊ έπαιζε στην αριστερή πτέρυγα του 4-5-1, ενώ ο Ρονάλντο είχε τον ρόλο του μοναδικού προωθημένου. Αν και ο Φραντσέσκο Τότι αγωνίστηκε πρώτος ως ψεύτικο εννιάρι, ο Ρονάλντο όπως αποδείχτηκε εξέλιξε τον συγκεκριμένο ρόλο αγωνιστικά αφού δημιουργούσε επιθετικό βάθος αλλά παράλληλα προσέφερε και υπεραριθμίες στις πτέρυγες εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, δημιουργώντας έτσι σύγχυση στους σχεδόν παλαίμαχους κεντρικούς αμυντικούς της Ρόμα. Όταν δημιουργούσε επιθετικό βάθος, ένας από τους Παρκ ή Ρούνεϊ θα γινόταν ο πιο προωθημένος ποδοσφαιριστής στην κορυφή της γραμμής κρούσης. Η Γιουνάιτεντ κέρδισε εν τέλει με σκορ 0-2, με το πρώτο τέρμα να προέρχεται από καταπληκτική κεφαλιά του « μοναδικού προωθημένου» Ρονάλντο.
Όμως, η ευελιξία αυτή της επιθετικής τριπλέτας, σήμαινε πως ο Φέργκιουσον μπορούσε εύκολα να αλλάξει τη διάταξη της ομάδας του απέναντι σε διαφορετικούς αντιπάλους. Ενώ ο Ρονάλντο έπαιζε ως προωθημένος εναντίον της Ρόμα και με τον Ρούνεϊ στα αριστερά, στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης εναντίον της Τσέλσι, οι θέσεις είχαν αντιστραφεί πλήρως, με τον Ρονάλντο να παίζει από τα αριστερά και να επιχειρεί εναντίον του τρομοκρατημένου Μίκαελ Εσιέν. Πραγματικά ήταν τέτοια η εναέρια κυριαρχία του Ρονάλντο έναντι του Εσιέν που τελικά είχε ως αποτέλεσμα την επίτευξη τέρματος από πλευράς Γιουνάιτεντ. Η ικανότητα των «κόκκινων διαβόλων» να αλλάζουν συνεχώς ατομικούς ρόλους εντός του αγωνιστικού χώρου, χωρίς όμως να θέτουν σε κίνδυνο την ομοιογένεια της ομάδας, είναι και το κυριότερο γεγονός στο οποίο οφείλεται η μεγάλη τους επιτυχία.
Υπήρχε μία αντίληψη μεταξύ των δημοσιογράφων, ότι ο Φέργκιουσον δεν είναι και τόσο σπουδαίος τακτικιστής, ωστόσο όσο περνάει ο καιρός, τόσο αυτό διαψεύδεται. Έκτος έδρας στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, η Γιουνάιτεντ έχει υπάρξει καταιγιστική, ενώ ο τρόπος με τον οποίο η Γιουνάιτεντ παρατάχθηκε στην εκτός έδρας αναμέτρηση εναντίον της Άρσεναλ, κατά τη σεζόν 2009-10, θα μνημονεύεται ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια της δεκαετίας όσον αφορά την τακτική προσέγγιση.
Σήμερα, ο Φέργκιουσον συνεχίζει να εναλλάσσει το 4-3-3 με το 4-4-2 καθώς επίσης και τις παραλλαγές αυτών. Στο ρόστερ της ομάδας, ο Φέργκιουσον διαθέτει ποδοσφαιριστές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ειδικά σε μία από τις δύο διατάξεις. Ο Παρκ Γι Σουνγκ είναι καταπληκτικός στο 4-3-3 ως ακραίος επιθετικός με τεράστια αμυντική προσήλωση, ενώ ο Άντερσον είναι πιο αποτελεσματικός όταν αγωνίζεται στην κορυφή της ανεστραμμένης πυραμίδας της μεσαίας γραμμής. Από την άλλη, ο Μπεμπάτοφ δεν φαίνεται να ταιριάζει στο 4-3-3 και χρησιμοποιείται αποκλειστικά στο 4-4-2. Οι παίκτες κλειδιά του Φέργκιουσον – Ντάρεν Φλέτσερ, Πολ Σκόουλς, Μαϊκλ Κάρικ και Όουεν Χάργκριβς – μπορούν όλοι τους να επιτελέσουν ελαφρώς διαφορετικούς ρόλους σε μια μεσαία γραμμή που αποτελείται είτε από τρεις είτε από τέσσερις κεντρικούς μέσους.
Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για την πρώτη μεγάλη ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αυτή η εκδοχή που ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον δημιούργησε, πρόκειται όμως αναμφίβολα γι αυτή που οφείλει στο μεγαλύτερο βαθμό τα αγωνιστικά της επιτεύγματα στις καινοτόμες ιδέες που υλοποιήθηκαν εντός του αγωνιστικού χώρου ως προϊόν της ποδοσφαιρικής διάνοιας του προπονητή της.
