Ποτέ, όπως σε αυτές τις εκλογές δεν συνέβησαν ταυτόχρονα δύο γεγονότα , κατά τη γνώμη μου, προδικαστικά. Το πρώτο είναι ότι πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν είναι αντιπροσωπευτικές των ανθρώπων που τις εξέλεξαν. Ο Mακρόν στη Γαλλία αμφισβητείται πολύ και η δημοτικότητα του βρίσκεται στο χαμηλότερο ιστορικό. Το θέμα της Αγγλίας αξίζει ξεχωριστή συζήτηση, αφού αποτελεί μια παράδοξη κατάσταση με μια κυβέρνηση η οποία καταψηφίζεται συνεχώς στο κοινοβούλιο. Το παράδοξο είναι ότι οι Βρετανοί, αφού επέλεξαν να εγκαταλείψουν την ΕΕ, θα ψηφίσουν για την ανανέωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η Ισπανία φαίνεται να έχει πάρει μια ανάσα μετά τις πρόσφατες εκλογές, αλλά κατά πάσα πιθανότητα, η κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση μειοψηφίας. Στη Γερμανία, η μετάβαση της καγκελαρίου έχει εξασθενήσει την παρουσία της στην πολιτική σκηνή, η οποία είναι πάρα πολύ δύσκαμπτη. Η ομάδα Βίσεγκραντ, από την πλευρά του, είναι παγιδευμένη σε έναν αντιδραστικό εθνικισμό, έναν μετακομμουνισμό που ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο αντίθετους πόλους και δεν καταφέρνει να οδηγήσει σε μια ανοιχτή και ασφαλή, σίγουρη για τον εαυτό της δημοκρατία. Τέλος, η Ιταλία, όπως πάντα φυλακισμένη από εξαιρετικά εριστικές κυβερνήσεις και η οποία, τυλιγμένη στις εσωτερικές διαμάχες της, με το πρόσχημα των Ευρωεκλογών, δεν βλέπει την ώρα να διαπιστώσει αν το Κίνημα 5 αστέρων εξακολουθεί να έχει ακόμα την πλειοψηφία ή ο «καπετάνιος» Σάλβινι, σκληρός άντρας από άλλη εποχή, έπεισε πάλι τους Ιταλούς ότι τελικά ο φασισμός, προφασιζόμενος μια «τάξη» στη δημοκρατία, σταμάτησε το Απόλυτο Κακό: τον κομμουνισμό.
Οι Ιταλοί, στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτοαθωώθηκαν: «Γενναίος Λαός». Κανείς δεν υπήρξε Φασίστας, ήταν όλοι πατριώτες. Οι πραγματικοί κακοί; Οι Ναζί. Δεν υπάρχουν εκκρεμείς λογαριασμοί με την Ιστορία. Στο διάστημα δύο γενεών έχουμε ήδη όλα τα συστατικά για μια νέα τάξη-δημοκρατία. Τον εχθρό τον έχουμε: τους μετανάστες. Η συνταγή; Οπλιστείτε και υπερασπιστείτε τον εαυτό σας.
Τώρα μπορώ να θέσω το δεύτερο από τα δύο παραπάνω γεγονότα: τον αντιευρωπαϊσμό, ο οποίος σήμερα δεν είναι πλέον έρπων αλλά σαφής και ο οποίος θα μπορούσε να κυριαρχήσει στις Ευρωεκλογές. Η κραυγή «Πρώτα εγώ», κάποτε απαράδεκτη ακόμα και στα παιδιά, δεν είναι πλέον ψίθυρος, αλλά ισχυρή φωνή ακόμη και στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο. Aρκεί να δείτε ποιος κερδίζει ανάμεσα στις τόσες αντίπαλες χώρες!
Αυτό είναι, δυστυχώς, το πανόραμα από το οποίο δεν βλέπω να αναδύεται, τουλάχιστον στην Ιταλία, κάποια ιδέα, που θα μπορούσε να αποτελέσει τουλάχιστον μια τάση, έναν στόχο ή μια φιλοδοξία. Η πολιτική αστάθεια δεν προσφέρει χρόνο για προβληματισμό. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μάς έχουν συνηθίσει σε μια συνταγή που δεν αφήνει χώρο για οξυδερκή σκέψη. Για να διαβάσει και να κατανοήσει την Πολιτεία του Πλάτωνα κάποιος ο οποίος έχει συνηθίσει σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, χρειάζεται χρόνος. Και όμως περισσότερο από πριν από 2000 χρόνια πριν υπήρχαν οι βάσεις για την οργάνωση των κοινωνικών μας συστημάτων. Πόσος χρόνος έχει αφιερώσει ο φιλόσοφος για αυτές τις ιδέες, πόσο και με πόσους συζητήσε, πριν τις συγκροτήσει σε διάλογο; Δεν νομίζω τον χρόνο του Facebook ή του Tweeter.
Πιστεύω ότι η σωτηρία της Ευρώπης βρίσκεται στην Ευρώπη. Μόνο οι ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ της Ευρώπης μπορούν να μας αποτρέψουν από την περιθωριοποίηση, τη φθορά και, τελικά, από την άνευ όρων υποταγή.
Είναι σαφές ότι το σημερινό μοντέλο της ΕΕ απέτυχε, οι εικασίες ήταν λαθεμένες. Πρώτα η Ευρώπη των Λαών ύστερα το Ευρώ … όμως είναι μάταιο να διαμαρτυρόμαστε. Τώρα έγινε. Περιέργως, η αληθινή Ευρώπη των λαών που βλέπουμε είναι αυτή των νέων του Erasmus, των οποίων το μυαλό δεν έχει όρια. Ελπίζω να σταματήσουν να σκέφτονται με «την κοιλιά» και τελικά να αρχίσουν, ίσως στο μέλλον, να χρησιμοποιούν το αφιερωμένο στη σκέψη όργανο. Απλό, σωστά;
SERGIO TOMBESI
