,

«Την αγάπη πρέπει να διακονήσουμε, να εκφράσουμε, γιατί εκείνος που μένει στην αγάπη, μένει στον Θεό»

Πριν 49 χρόνια βλάστησε και άνθισε ένας φυσικός και πνευματικός παράδεισος στην καρδιά του Παρνασσού… για μία ακόμη χρονιά η Κατασκήνωση της Ιεράς Μητρόπολης Θηβών και Λεβαδείας ανοίγει τις πύλες της και υποδέχεται τους κατασκηνωτές. Την 1η του Ιούλη υποδέχτηκε πάνω από 130 μικρές δεσποινιδούλες, που καθώς τελείωσαν τα μαθήματά τους στο Δημοτικό, θέλησαν να περάσουν […]

5 Ιουλίου 2019

του/της Newsroom

Πριν 49 χρόνια βλάστησε και άνθισε ένας φυσικός και πνευματικός παράδεισος στην καρδιά του Παρνασσού… για μία ακόμη χρονιά η Κατασκήνωση της Ιεράς Μητρόπολης Θηβών και Λεβαδείας ανοίγει τις πύλες της και υποδέχεται τους κατασκηνωτές. Την 1η του Ιούλη υποδέχτηκε πάνω από 130 μικρές δεσποινιδούλες, που καθώς τελείωσαν τα μαθήματά τους στο Δημοτικό, θέλησαν να περάσουν λίγες μέρες ξεγνοιασιάς, παιχνιδιού και ξεκούρασης στον δροσερό αέρα του Παρνασσού, αλλά και μέρες γεμάτες πνευματικά βιώματα με τα νάματα της πίστης και των παραδόσεων της πατρίδας μας, συνοδευόμενες από τις ομαδάρχισσες και την αρχηγό τους.

Με αφορμή την έναρξη της πρώτης περιόδου των κατασκηνώσεων στην Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ στον Παρνασσό, συνομιλήσαμε με τον Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. Γεώργιο για τη συγκεκριμένη κοινωνική δομή και την επέκτασή της από τα παιδιά και τους νέους σε ενήλικες, αλλά και γενικότερα για το έργο και τις δράσεις της Εκκλησίας στην κατεύθυνση της προσφοράς και της στήριξης συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη, με όλα τα δυνατά μέσα που μπορεί να εξασφαλίσει και να διαθέσει συμβάλλοντας καθοριστικά στον αγώνα για την επιβίωσή τους.

 

H κατασκήνωση της Ιεράς Μονής Ιερουσαλήμ ξεκίνησε. Είναι η επίσημη πρώτη περίοδος Ιουλίου – Αυγούστου. Μιλήστε μας γι’ αυτό τον… θεσμό πια, έπειτα από τόσα χρόνια λειτουργίας και προσφοράς.

Πρώτα-πρώτα να σας καλωσορίσουμε, να σας ευχαριστήσουμε για το ενδιαφέρον σας και εσάς και τον αγαπητό μας κύριο Πραγιάννη και ασφαλώς την εφημερίδα σας, τα ΣΤΕΡΕΑ ΝΕΑ, και να ευχηθούμε καλό μήνα και σε εσάς και σε όλους τους αγαπητούς αναγνώστες σας. Είναι όντως η πρώτη επίσημη περίοδος, αλλά ήδη την προηγούμενη εβδομάδα φιλοξενήσαμε τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου της Μητροπόλεώς μας. Είναι και αυτή μια όμορφη περίοδος, ξεχωριστή, γιατί αυτά που θεωρούμε εμείς αυτονόητα, στα παιδιά μας με τις ειδικές ανάγκες και δεξιότητες είναι επιτακτικό καθήκον να τα προσφέρουμε, δίνοντάς τους χαρά και την αίσθηση ότι μπορούν να αγωνίζονται και ότι πρέπει να προπονηθούν πολύ στη ζωή.

 

Και εμείς έχουμε μνήμες από τις παιδικές κατασκηνώσεις, την επαφή με τον δημιουργό, αλλά και με τους ανθρώπους που εργάστηκαν για να υποστηρίξουν όλη αυτή τη δομή.

Ασφαλώς είναι ένας χώρος που συμπληρώνει του χρόνου πενήντα χρόνια ζωής και προσφοράς τουλάχιστον σε τρεις-τέσσερις γενιές. Κι αυτό λέει πολλά. Είναι ένας χώρος που ξεκίνησε από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπό μας ως Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας, στηρίχθηκε από πολλούς υπεύθυνους στο διάβα του χρόνου και σήμερα έχουμε τη χαρά της έναρξης της περιόδου των μικρών κοριτσιών. Είναι ευλογία το ότι έχουμε εκατόν τριάντα έξι μικρά κορίτσια των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και της Α’ τάξης του Γυμνασίου, περίπου είκοσι ομαδάρχισσες, εξαίρετη αρχηγό και υπαρχηγό -εκπαιδευτικοί και οι δύο- και πολλούς ανθρώπους που αγαπούν την κατασκήνωση, τους εθελοντές μας, τους σεφ, όλους αυτούς που προβλέπονται για την όμορφη διαβίωση των παιδιών μας.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να έρθουν τα παιδιά εδώ; Πρέπει να γίνει κάποια αίτηση, υπάρχουν οικονομικά κριτήρια, πώς ακριβώς γίνεται;

Κοιτάξτε, δίνουμε προτεραιότητα στα παιδιά τα δικά μας, που είναι από την εκκλησιαστική επαρχία, από τη Βοιωτία και την Αυλίδα. Υπάρχουν και κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, όπως πολύτεκνων οικογενειών που τις εντάσσουμε για να δώσουμε ένα χάδι και μια στήριξη. Ασφαλώς παίζει ρόλο η προτεραιότητα της δηλώσεως, όταν δημοσιευθεί η εγκύκλιος και στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεως. Λυπούμαστε που δεν μπορούμε να καλύψουμε πέρα για πέρα όλα τα παιδιά μας, αλλά προσπαθήσαμε να πάρουμε τουλάχιστον όλα όσα έκαναν δήλωση. Και θέλω να πω στο σημείο αυτό ότι είναι πολύ σημαντικό και ευχαριστώ τους γονείς που μας εμπιστεύονται τα παιδιά τους για να περάσουν αυτές τις μέρες εδώ, στην ωραία ανατολική πλευρά του Παρνασσού, μέσα στο ελατόδασος και στις ομορφιές του βουνού, και έρχονται σε άμεση επαφή με τη φύση, με τη δημιουργία, και χαίρονται το παιχνίδι, ζουν την ομαδική ζωή, ξεπερνούν τη δυσκολία που υπάρχει πολλές φορές από τα δεδομένα της υπερπροστασίας και μπαίνουν στο μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται κοινωνικοποίηση.

Αυτή η κοινωνικοποίηση, ξέρετε, δεν είναι θεωρία, δεν μπορεί να είναι μια φιλοσοφία. Είναι κυρίως πρακτική. Και προσπαθούμε στα μέτρα των παιδιών κάθε περιόδου να δώσουμε αυτές τις προϋποθέσεις, ούτως ώστε γυρνώντας στο σπίτι να έχουν μια αίσθηση, ιδιαίτερα τα μοναχοπαίδια, ότι αξίζει κανείς να ζει και να μοιράζεται αγωνίες, χαρές, λύπες, που είναι βασική παράμετρος προετοιμασίας για το αύριο που θα έχει άλλου είδους στενοχώριες. Χρειαζόμαστε τη στήριξη, χρειαζόμαστε να καλλιεργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης και φιλίας. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ξέρουμε οι μεγαλύτεροι ότι συνοδεύει μια ζωή ολόκληρη αυτή η αντίληψη και πρέπει να καλλιεργηθεί από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Μαζί βεβαίως και με βιώματα και μηνύματα μέσα από την πίστη και την παράδοση, εφόσον είμαστε κάτω από τη σκέπη της Ιεράς Μονής Ιερουσαλήμ, της Παναγίας, και αφού φυσικά είναι εξ ολοκλήρου ίδρυμα της Μητροπόλεώς μας.

Εδώ λοιπόν τα παιδιά ξεκινούν με προσευχή και αντιλαμβάνομαι ότι έρχονται σε επαφή, ρωτούν, διαμορφώνουν μια ουσιαστική σχέση με τα μηνύματα της πίστης και της παράδοσης όπως προαναφέρατε…

Ναι, βεβαίως, αλλά παιδί θα πει παιχνίδι και παιχνίδι θα πει παιδί. Γι’ αυτό ήταν από τις προτεραιότητες της διακονίας μου πριν από έντεκα χρόνια με τη χάρη του Θεού, να γίνουν οι εγκαταστάσεις, το γήπεδο, οι αθλοπαιδιές… Σιγά σιγά βελτιώνουμε αυτούς τους χώρους. Έρχεται βέβαια ο χειμώνας που προκαλεί πολλές καταστροφές με τις παγωνιές, αλλά δόξα τω θεώ προσπαθούμε ώστε να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας για τη χαρά των παιδιών.

 

Χρηματοδοτεί εκατό τοις εκατό η Μητρόπολη τις κατασκηνώσεις;

Κοιτάξτε, υπάρχει ένα κόστος 30-40 ευρώ για να δεσμεύσουμε την οικογένεια, ότι το παιδί που δηλώνει συμμετοχή θα έρθει τελικά. Όλοι όμως μας λένε ότι είναι ελάχιστο ποσό. Εγώ είμαι ευτυχισμένος να έρθουν τα παιδιά μας, πολλά από τα οποία ανήκουν σε μονογονεϊκές οικογένειες ή είναι ορφανά οπότε δεν συμβάλλουν ούτε σε αυτό το ελάχιστο ποσό, και τους τα δίνουμε σε αντιπαροχές. Δηλαδή σε βιβλία, έπαθλα και άλλα πνευματικά εφόδια που θεωρούμε ότι τους είναι απαραίτητα. Δεν είναι λοιπόν αυτή η μικρή συμβολή κάτι που εξασφαλίζει τις 11-13 μέρες των παιδιών, αλλά είναι μια συμμετοχή δέσμευσης πιο πολύ ότι «δήλωσα και θα πρέπει να πάω».


Η περίοδος ξεκινά από 1ης Ιουλίου μέχρι τέλη Αυγούστου;

Ναι, και θα έχουμε πολλά παιδιά. Παράλληλα προβλέπονται άλλες τρεις περίοδοι, ένα τριήμερο φοιτητών και νέων εργαζομένων και φέτος για πρώτη φορά, και το λέμε εδώ επίσημα, θα κάνουμε και ένα τριήμερο νέων οικογενειών. Επειδή όμως δεν προσφέρεται η εδώ εγκατάσταση, δεν είναι δυνατόν να μείνουν όλοι σε μια σκηνή δηλαδή, θα πάμε στο Συνεδριακό Κέντρο της Μητροπόλεως στην Ευαγγελίστρια, στις 30, 31 Αυγούστου και 1η Σεπτεμβρίου. Θα ήθελα εδώ λοιπόν να επισημάνω ότι είναι μια καλή ευκαιρία για τις οικογένειες. Το εισπράττω άλλωστε σαν αίτημα από καιρό. Μου λένε πολλοί «για τους μεγάλους πότε θα κάνετε μια κατασκήνωση;». Τώρα λοιπόν μας δίνεται η ευκαιρία να το κάνουμε πράξη. Τους καλώ να έρθουν, ιδιαίτερα τα νέα ζευγάρια με τα παιδιά τους. Έχουμε μεριμνήσει να υπάρχουν και ειδικοί για παιχνίδια για να χαρούν και αυτά εκεί, αλλά κι εμείς οι μεγάλοι να χτίσουμε μια επικοινωνία. Είναι χρέος και επιθυμία μας να στηρίξουμε τις οικογένειες, αλλά και οι μοναχικοί άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι.

 

Έχετε διαπιστώσει κι εσείς από τη θέση σας ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει κρίση στον θεσμό της οικογένειας και του γάμου;

Υπάρχει κρίση στην οικογένεια και επηρεάζει και το κεφάλαιο που λέγεται γάμος. Όχι μόνο σήμερα, πάντοτε ίσχυε, αλλά σήμερα είναι ιδιαίτερα έντονο, γιατί βλέπω πως υπάρχει μια επιφύλαξη στους ανθρώπους να προχωρήσουν σε γάμο, παρότι συμβιώνουν για αρκετά χρόνια. Μάλιστα πολλές φορές γίνομαι και φορτικός και λέω ή φοβάστε να δεσμευθείτε ολοκληρωτικά, οπότε πρέπει να βάλετε και ερωτηματικά στο κεφάλαιο της αγάπης σας, ή είστε με το ένα πόδι έξω από την πόρτα στην πρώτη ευκαιρία. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Όμως πολλές επιδράσεις έχουμε από καινούρια δεδομένα της ζωής. Ασφαλώς αυτή η κρίση η μακροχρόνια μας έχει επηρεάσει και δεν είναι μόνο οικονομική όπως ξέρετε, αλλά έχει αγγίξει όλες τις φάσεις της ζωής.

Η Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας ή Λεβαδείας και Θηβών, δεν ξέρω με ποιο κριτήριο η συγκεκριμένη σειρά…

Είναι πιο αρχαία πόλη η Θήβα. Η Λιβαδειά αναπτύχθηκε μετά την Απελευθέρωση και έγινε πρωτεύουσα… Εγώ, όπως ξέρετε, δεν γεννήθηκα εδώ, αλλά ζω εδώ με τη χάρη του Θεού επί 37 χρόνια και έτσι σέβομαι αυτά που παρέλαβα. Αλλά την ίδια θέση στην καρδιά μου έχουν όλοι. Και οι παλαιότεροι και οι νεότεροι. Ήθελα λοιπόν να πω ότι η Ιερά Μητρόπολη είναι το βάλσαμο για τις καρδιές πολλών αναξιοπαθούντων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αναφερθήκατε πρώτα στα παιδιά με ειδικές ικανότητες. Υπάρχουν όμως και ηλικιωμένοι, γέροντες, για τους οποίους η Μητρόπολη λειτουργεί γηροκομείο. Υπάρχει μια προσπάθεια δηλαδή να αγκαλιάσει όλο το ανθρώπινο δυναμικό…

Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η Αγία μας Εκκλησία, που δεν είμαστε μόνο εμείς οι κληρικοί, αλλά όλοι οι πιστοί και βαπτισμένοι και τα ενεργά μέλη της με κεφαλή τον Χριστό, δεν είναι μόνο φιλανθρωπικό σωματείο. Στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας που πέρασε, όντως ανέπτυξε πολλές δραστηριότητες και στήριξε πολλούς ανθρώπους που ίσως σήμερα να μην ήταν στη ζωή. Έριξε το βάρος στην επιβίωση των ανθρώπων, στις ανάγκες τους, στη χαρά, στον πόνο τους. Όμως πρέπει να πούμε ότι η Εκκλησία μας δίνει κάτι πολύ σημαντικό που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο χώρο.

Αυτό είναι η χάρη του Θεού, που μεταφράζεται σε δύναμη, σε ελπίδα, σε αισιοδοξία, σε στήριξη, σε αποδοχή από τους άλλους, σε συμμετοχή στη χαρά και στη λύπη και σε μια κοινωνία, που είναι δύσκολο βέβαια αφού είμαστε άνθρωποι ατελείς, αλλά ωστόσο είναι η προοπτική μας. Μιμούμενοι τις τέλειες σχέσεις των προσώπων της Αγίας Τριάδος επιδιώκουμε να καλλιεργήσουμε την εκκλησιαστικότητα, όπως λέγεται, να αναπτύξουμε μια κοινωνία μεταξύ μας και να μην είμαστε απόμακροι. Αυτό σημαίνει Εκκλησία.

 

 

Και βέβαια, επειδή βλέπει τους ανθρώπους στο σύνολό τους, αφού συμμετέχουν σε δύο κόσμους, στον πνευματικό με την αθάνατη ψυχή τους και στον υλικό με το σώμα, δεν μπορεί να αγνοήσει και τις ανάγκες τους. Γι’ αυτό και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπός μας και όλοι οι Μητροπολίτες και οι κληρικοί, ειδικά τα χρόνια αυτά, αλλά και σε άλλες εποχές που υπήρχε ευμάρεια -και υπερβολή θα προσέθετα εγώ- βρισκόμασταν πάντα κοντά στον συνάνθρωπο που είχε ανάγκη. Υπήρχαν πάντα αναξιοπαθούντες. Τώρα όμως είναι περισσότεροι, χιλιάδες. Αυτό είναι το ένα.

Το 2011 δημιουργήσαμε τον οργανισμό των κοινωνικών δομών της Μητροπόλεώς μας, την «Αρωγή», που στήριξε πάρα πολλούς, οικογενειάρχες, μοναχικούς ανθρώπους, παιδιά, αρρώστους, με φάρμακα, εξετάσεις, τρόφιμα…

Μην κρυβόμαστε, ακούμε πολλά για πλεονάσματα και λοιπά, αλλά στην πραγματικότητα πολλοί συνάνθρωποί μας υποφέρουν και νιώθουμε την ευθύνη να τους στηρίξουμε.

Βεβαίως, είναι πρωτίστως έργο της πολιτείας. Και της συντεταγμένης πολιτείας, αλλά και της τοπικής, όπως αυτή εκφράζεται με την αυτοδιοίκηση την περιφερειακή ή τη δημοτική.

Ακούμε για πλεονάσματα, αλλά εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε ακόμα 567 οικογένειες που στηρίζει μόνο η Μητρόπολη και περίπου 300-320 οι ενορίες και οι μονές. Και δεν είναι μόνο τα τρόφιμα ή κάποιες παροχές. Τα μεγάλα προβλήματα είναι τα φάρμακα, η υγεία, οι άνθρωποι που πρέπει να διακονούν, οι κοινωνικοί λειτουργοί… Έχουμε λαμπρά ιδρύματα που παρά τις δυσκολίες τα διατηρήσαμε, όπως το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων στη Λιβαδειά που φιλοξενεί 67 ανθρώπους, στη Θήβα λιγότερα, όπως η δομή του Ειδικού Σχολείου με πολλά παιδιά και παράλληλα έργα σημαντικά από ενορίες, όπως η Ενορία Αγίου Αθανασίου Θηβών που έχει Στέγη των γερόντων με 30 ηλικιωμένους που εξ ολοκλήρου τη στηρίζουμε και την αγαπάμε, αλλά και η συμμετοχή μας στις φυλακές και σε άλλα ιδρύματα.

Αυτά χρειάζονταν για την αναθεώρηση των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας, αλλά όχι με αυτή την έννοια που δίνεται τώρα, της εκκλησιαστικής περιουσίας και της διαχείρισής της. Εκ των ενόντων να δοθεί ένα χέρι βοηθείας σε όλους όσοι τη χρειάζονται.

Όταν μου τηλεφωνούν δικαστικοί λειτουργοί που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, ειδικά τα τελευταία χρόνια που διενεργούνται πλειστηριασμοί, και μου λένε ότι πρέπει να βοηθήσουμε γιατί πρόκειται για μια μονογονεϊκή οικογένεια με δύο παιδιά που τους έγινε έξωση και είναι αναγκασμένοι να το κάνουν, τους ρωτώ «γιατί πήρατε εμάς και δεν παίρνετε τους εκπροσώπους της πολιτείας;» Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις, έχουν και δικαιώματα κι εμείς ως Εκκλησία θα ανταποκριθούμε βέβαια, αλλά δεν έχουμε απεριόριστη δυνατότητα. Και πρέπει να πούμε ότι ο μύθος αυτός που ακούγεται για την εκκλησιαστική περιουσία είναι ένα κεφάλαιο έξω από την πραγματικότητα. Αλλά και για αυτά τα λίγα που υπάρχουν, το 4% όπου υπάρχει η δυνατότητα, προκύπτουν εμπόδια που μπλοκάρουν μια δράση, μια βοήθεια που θα ανακούφιζε κάπως συνανθρώπους μας.

Το μήνυμά σας λοιπόν, και λόγω της ημέρας των Αγίων Αναργύρων, αλλά και με την αφορμή της αρχής της κατασκηνωτικής περιόδου, ποιο θα ήταν;

Δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που μας φέρνει μπροστά η ζωή και η προσφορά των Αγίων Αναργύρων που εορτάζουν σήμερα, ότι η αγάπη δεν είναι μια έννοια, μια λέξη χωρίς περιεχόμενο, χωρίς υπόσταση, αλλά ενσαρκώνεται. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέει ότι ο Θεός μας είναι αγάπη. Κι εκείνος που μένει στην αγάπη, μένει στον Θεό. Αυτή την αγάπη λοιπόν πρέπει να τη διακονήσουμε, να την εκφράσουμε, ανεξάρτητα από το ποια είναι η απάντηση των άλλων ανθρώπων. Είναι ευθύνη μας, των ποιμένων και των χριστιανών, να καλλιεργούμε αυτό που είπε ο Χριστός, ότι θα είμαστε αληθινοί μαθητές του, αν έχουμε την αγάπη ως χαρακτηριστικό γνώρισμά μας. Και αν στη ζωή μας έχουμε βάλει ως προτεραιότητα τις εντολές του, έχει νόημα μια κατεύθυνση, μια στήριξη, μια ποιότητα ζωής μέσα από ένα πλαίσιο όπου βγαίνει ο άνθρωπος από τον ατομισμό του και μπαίνει στην κοινωνία των συνανθρώπων του, τότε πραγματικά είμαστε στην αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι το μήνυμά μας σήμερα.

Αλλά μια και είμαστε σ’ αυτόν εδώ τον χώρο, θα ήθελα να στείλω έναν χαιρετισμό στους παλιούς κατασκηνωτές που σήμερα είναι γονείς και -γιατί όχι;- κάποιοι μπορεί να είναι και παππούδες, στις γενιές που πέρασαν από εδώ, στους συνεργάτες, να εκφράσω πολλή ευγνωμοσύνη και ευχαριστίες.

Όλοι αυτοί έχουν βάλει ένα πετραδάκι, έναν κόκκο άμμου, με πρώτο τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπό μας, που ήταν ο εμπνευστής αυτού εδώ του στόχου, το Μοναστήρι μας την Ιερουσαλήμ και την αείμνηστη γερόντισσα τη Χριστοδούλη, τις μοναχές που εκείνα τα δύσκολα χρόνια φρόντισαν ώστε το μοναστήρι να είναι το αποκούμπι όλων όσοι είχαν ανάγκη – κι ακόμα είναι. Και σε όλους τους νέους συνεργάτες, την αρχηγό μας, την υπαρχηγό, τις ομαδάρχισσες και σ’ όλα τα παιδιά, εύχομαι να περάσουν τις ημέρες αυτές της πρώτης περιόδου όμορφα, χαρούμενα και ανανεωμένοι να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

 

 

Ακούμε για πλεονάσματα, αλλά εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε ακόμα 567 οικογένειες που στηρίζει μόνο η Μητρόπολη και περίπου 300-320 οι ενορίες και οι μονές. Και δεν είναι μόνο τα τρόφιμα ή κάποιες παροχές. Τα μεγάλα προβλήματα είναι τα φάρμακα, η υγεία, οι άνθρωποι που πρέπει να διακονούν, οι κοινωνικοί λειτουργοί…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

28 Μαρτίου 2024