Οι πύργοι του Ληλάντιου Πεδίου

Μέσα σε αυτή την ζοφερή περίοδο που διανύουμε τον τελευταίο καιρό, και τις ειδήσεις που στο μεγαλύτερο μέρος τους κάνουν λόγο για νέους θανάτους, νέα κρούσματα και γενικότερη επιδείνωση της ελληνικής πραγματικότητας λόγω του κορονοϊού, έχουμε ξεχάσει να κοιτάμε γύρω μας. Ζαλισμένοι από την δύνη του φόβου και των δυσάρεστων ειδήσεων ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε […]

31 Μαρτίου 2020

του/της Newsroom

Μέσα σε αυτή την ζοφερή περίοδο που διανύουμε τον τελευταίο καιρό, και τις ειδήσεις που στο μεγαλύτερο μέρος τους κάνουν λόγο για νέους θανάτους, νέα κρούσματα και γενικότερη επιδείνωση της ελληνικής πραγματικότητας λόγω του κορονοϊού, έχουμε ξεχάσει να κοιτάμε γύρω μας. Ζαλισμένοι από την δύνη του φόβου και των δυσάρεστων ειδήσεων ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ευλογημένο τόπο, με απαράμιλλη φυσική ομορφιά αλλά και ήλιο.

Και αυτό ακριβώς έρχεται να μας υπενθυμίσει ο Θοδωρής Αθανασιάδης με το άρθρο του «Κεντρική Εύβοια, Ληλάντιο Πεδίο» στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Ο κ Αθανασιάδης ξεκινάει το «οδοιπορικό» του με την γεωγραφική τοποθέτηση του Ληλάντιου Πεδίου και την γενικότερη μορφολογία της περιοχής.

Η δροσερή παρουσία του ποταμού Λήλαντα που κατεβαίνει από το βουνό και κάνει το χώμα να καρπίσει έρχεται τα συμπληρώσει τη πρόσχαρη τοπιογραφία. Εδώ λοιπόν, στο υπογάστριο των δασωμένων ευβοϊκών βουνών, ανάμεσα στα χωριά Μύτικας, Βασιλικό, Αφράτι και Φύλλα, εντοπίζεται το περίφημο Ληλάντιο Πεδίο, ο ανθισμένος κήπος της κεντρικής Εύβοιας για τον οποίο οι αρχαίοι Χαλκιδείς πολεμούσαν επί χρόνια με τους Ερετριείς.  

 Η Ελλάδα όμως, πέρα από την ομορφιά της κρύβει και μια βαθιά ιστορία. Και το Ληλάντιο Πεδίο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Η εύφορη κοιλάδα του Ληλάντιου Πεδιου αλλά και ο έλεγχος του Πορθμού του Ευρίπου υπήρξαν οι λόγοι της σοβαρής φιλονικίας μεταξύ της Χαλκίδας και της Ερέτριας. Ο Θοδωρής Αθανασιάδης γράφει επί του θέματος:

Ο Ληλάντιος Πόλεμος ήταν από τους πρώτους μεγάλους πολέμους που ξέσπασαν στην αρχαία Ελλάδα ανάμεσα σε πόλεις – κράτη και σε αυτόν αναφέρονται τόσο ο Ηρόδοτος όσο και ο Θουκυδίδης, αλλά και ο Στράβωνας αργότερα.

Σύντομα η διαμάχη αυτή πήρε πανελλήνιες διαστάσεις και σύμμαχοι από την Ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά και την αντικρινή Μικρά Ασία (όπου και οι δυο πόλεις είχαν αποικίες) συνέδραμαν τους αντιμαχόμενους. Δηλαδή, με δυο λόγια, ήταν μια πρόβα του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404 π.Χ ) που ξέσπασε μερικούς αιώνες αργότερα για τους ίδιους περίπου λόγους, ανάμεσα σε Αθηναίους και Σπαρτιάτες.

Νικητής στο τέλος βγήκε η Χαλκίδα, αλλά αυτή ήταν μια πύρρειος νίκη καθώς μετά τη λήξη των εχθροπραξιών και οι δυο πόλεις, εξαντλημένες από τη μακροχρόνια διαμάχη, πέρασαν στην παρακμή και τα σκήπτρα των ισχυρών πήραν η Αθήνα και η Σπάρτη για να επαναλάβουν τα ίδια έπειτα από 250 χρόνια, με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια!

Συνεχίζοντας την ιστορική αναδρομή, ο κ. Αναστασιάδης αναφέρθηκε και στον Λικάριο, αποκαλώντας των «ο εξολοθρευτής των κάστρων». Ο τίτλος αυτός δεν του δόθηκε αδίκως δεδομένων των προσωπικών του χαρακτηριστικών που τον κατέστησαν μεγάλο στρατηλάτη. Από το άρθρο «Κεντρική Εύβοια, Ληλάντιο Πεδίο» μαθαίνουμε ότι ο Λικάριος δεν είχε οικονομική επιφάνεια αλλά ούτε αριστοκρατική καταγωγή. Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να παντρευτεί την πριγκηπέσσα Φελίζα Ντάλε Κάρτσερι, να συσπειρώσει ένα στρατό «ένα αλλόκοτο τσούρμο από πειρατές, ληστές, άκληρους γαιοκτήμονες και τυχοδιώκτες» ξεκινώντας τις λεηλασίες στη γη των συμπατριωτών του, με επιστέγασμα την εξουσιοδότηση του βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου να μάχεται τους Φράγκους εκ μέρους του.

Το εντυπωσιακό κάστρο που σώζεται πάνω από το χωριό Φύλλα ήταν στα χρόνια της Φραγκοκρατίας το ορμητήριο του ιππότη Λικάριου, μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας, γενοβέζικης ή κατά άλλους λομβαρδικής καταγωγής που γεννήθηκε στην Κάρυστο από μητέρα Ελληνίδα.

Η επεκτατική πολιτική όμως του Λικάριου τελείωσε άδοξα όταν γνωρίζοντας την αχίλλειο πτέρνα του, οι Βενετοί απέστειλαν μια πολύ όμορφη κοπέλα για να την ερωτευτεί αποτελώντας τον Δούρειο Ίππο του.

Εκεί, η εκπαιδευμένη κοπελιά τού έριξε δηλητήριο στο φαγητό, το οποίο όμως άρχισε να ενεργεί έπειτα από πέντε μέρες και αφού η Μάτα Χάρι της εποχής είχε φύγει από το κάστρο. Ετσι ο θρυλικός ιππότης πήγε άκλαυτος και σήμερα μόνο ερείπια από το οχυρό του στολίζουν τον λόφο εδώ στην άκρη του Ληλάντιου Πεδίου. 

Και επειδή όσο δύσκολή και αν είναι μια κατάσταση, δεν είναι παντοτινή το χωριό Φύλλα βρίσκεται 9 χιλιόμετρα μακριά από την Χαλκίδα και 85χλμ από την Αθήνα, με το κάστρο του Λικάριου, με άπλετη φυσική ομορφιά και θέα.

 

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

27 Μαρτίου 2024