• Η αποκατάσταση στην αρχική τους μορφή των χώρων, στους οποίους συνεργεία, για λογαριασμό Οργανισμών κι Επιχειρήσεων του δημοσίου, τοποθέτησαν καινοτόμα υλικά ή πραγματοποίησαν επανόρθωση ζημιών τους, είναι ένα σημαντικό πρόβλημα στις τοπικές κοινότητες του Δήμου Ιστιαίας – Αιδηψού. Φαντάζομαι, ότι όχι μόνο εδώ. Το «ουδέν μονιμότερων του προσωρινού», ισχύει και με το παραπάνω, αφού μια απλή επίχωση ή τσιμεντόστρωση ολοκληρώνει των κύκλο των εργασιών. Όμως οι χώροι αυτοί στην πρότερα τους μορφή, ήταν μια κατάκτηση των τοπικών κοινωνιών, για τη διευκόλυνση της καθημερινότητας τους, ενώ δημιουργήθηκαν σε άλλες εποχές, όταν το χρήμα έρεε άφθονο και οι τοπικές αυτοδιοικήσεις είχαν μικρότερη έκταση. Επομένως «το όπως το βρήκατε», έχει μεγάλη σημασία…
• Με αφορμή τη διαμόρφωση πεζοδρομίων στην Τοπική Κοινότητα Αιδηψού και τη λειτουργικότητα αυτών, σε καμιά περίπτωση δε χρειάζεται έκπτωση στην αισθητική τους. Όπου υπάρχει η κόκκινη ηφαιστειακή – πωρολιθική πέτρα της Λουτρόπολης είναι απαραίτητο να καθαριστεί και να «αναδειχθεί». Αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψιν τους τα συνεργεία, έχοντας κατά νουν και τη μεγάλη προσπάθεια που καταβάλουν παράγοντες του τουρισμού στην περιοχή, οι οποίοι φέρνουν στην επιφάνεια λησμονημένα αριστουργήματα σε κτηριακά συγκροτήματα και μάντρες. Στα τελευταία κυριαρχεί το τοπικό στοιχείο, ενώ οι δημιουργίες βέβαια κρύβουν πολλή σοφία και υγιές ένστικτο. Φυσικά κάτι ήξερε για όλα αυτά, με τους αγώνες του να γράφουν ιστορία, σχετικά με το χρώμα της Λουτρόπολης, ο αείμνηστος Δήμαρχος Αιδηψού Γιάννης Καραντζής.
• Μπορεί να έχουμε αναφερθεί στο δυνατό «όπλο» της Δημοτικής Αρχής Ιστιαίας – Αιδηψού, που λέγεται καθαριότητα, όπως και την ιδιαίτερη προσοχή που χρειάζεται αυτή, σε ευαίσθητους χώρους σαν τη Λαϊκή Αγορά της Λουτρόπολης, όμως σήμερα δε θα αφήσουμε έξω απ’ αυτό το «παιχνίδι», τους δημότες και δε θα «χαϊδέψουμε» αυτιά. Γιατί δεν είναι δυνατόν κάποιοι, προκειμένου να είναι καθαρές και χωρίς δυσάρεστες οσμές οι συνοικίες τους, να μεταφέρουν σε μακρινά σημεία καθετί άχρηστο, προκαλώντας την αγανάκτηση των συμπολιτών τους. Ακόμη, ενώ γνωρίζουν ότι το όχημα αποκομιδής των απορριμμάτων μεταφέρει από τους κάδους συγκεκριμένα σκουπίδια, να τοποθετούν σ’ αυτούς υλικά οικοδομών (τσιμεντοκονίαμα, τούβλα, είδη υγιεινής), αλλά και κλαδιά δέντρων. Είναι δική τους ευθύνη το πώς θα μεταφερθούν αυτά κι όχι του Δήμου. Η τοπική κοινότητα Αιδηψού αποτελεί, θα λέγαμε, παράδειγμα προς αποφυγή, στα όσα προαναφέραμε.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΥ