Ντροπή, ντροπή, ντροπή,

Οργή, οργή, οργή,

Αλήθεια;

Θλίψη γιατί; Εγώ ούτε που τους ήξερα! Απλά φτύνω τον κόρφο μου. Στο τέλος – τέλος εγώ γλίτωσα!!!

Ντροπή γιατί; Εγώ τι φταίω, ήμουν χιλιόμετρα μακριά, άλλοι να ντρέπονται!!!

Οργή γιατί; Στο κάτω-κάτω εγώ ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τι φταίνε αυτοί; Τι μπορούσαν να κάνουν παραπάνω;

Ο Πρωθυπουργός τα οριοθέτησε όλα. Ασύμμετρη απειλή!!! Αύτη φταίει. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!!! Δήλωσε. Κήρυξε τριήμερο πένθος, έδωσε παράταση στις φορολογικές δηλώσεις, στον ΕΝΦΙΑ, στους φόρους, έδωσε επιδόματα, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Τι άλλο να κάνει τέλος πάντων. Χαρακίρι; Τόσο κοστίζουν οι νεκροί , έτσι αμβλύνεται το κόστος των ζημιών. Εξ άλλου από δικές του ενέργειες αποκτήσαμε ένα νέο φίλο, τον κ Ζάεφ. Ακόμα και αυτός ο νέος φίλος  μας, αυτός ντε ο βορειομακεδόνας μας έδωσε 97.000 € !!!! Δεν ξέρω τώρα γιατί 97 κι όχι 90 ή 100, αυτός ξέρει,. Έδωσε βλέπεις 6000000 δηνάρια. Ίσως για να μας θυμίσει ότι πρέπει να φροντίσουμε ν’ αποκτήσει και €. Εκεί καταντήσαμε.

Εξ άλλου σε μερικές μέρες θα το έχουμε ξεχάσει κι αυτό. Τo survivor, το kara sevda, θα χορτάσουν τον αποχαυνωμένο νου μας και θα ικανοποιήσουν την ελαστικοποιημένη συνείδηση μας, κυρίως την πολιτική.

Εμείς τι φταίμε; Οι άλλοι φταίνε, αυτοί που μας ψεκάζουν κατ΄ αρχήν. Εμείς τι φταίμε; Τον είχαμε ανάγκη εκείνο το διορισμό, εκείνη την παρατυπία, εκείνη τη νομιμοποίηση στο αυθαιρετάκι, εκείνη την συγκάλυψη στην καταπάτηση, ακόμα κι εκείνο το επιδοματάκι, όταν   ανταλλάξαμε τόσο εύκολα την ψήφο μας και την εκχωρήσαμε. ακόμα κι όταν αδιαφορήσαμε να ψηφήσουμε, δηλαδή όταν ευνουχίσαμε τη μοναδική ιδιότητα που μας δίνει η σύγχρονη κοινωνία, την ιδιότητα του πολίτη. Του πολίτη που συμμετέχει, που εκλέγει με ευθύνη τους άρχοντές του, που πρέπει να ξέρει τι θέλει, να βλέπει τα τεκταινόμενα, που ζητά προγραμματισμό και απολογισμό και καταλογίζει ευθύνες και όχι να καλύπτει τη σιωπή ή τη συμμετοχή του με αδιαφορία ή ανταλλάγματα.

Τρίτη 24 Ιουλιου 2018, 74 οι νεκροί, 187 οι τραυματίες!!!! Τραγικός ο θάνατος και ο τραυματισμός από φλόγες. Εκατοντάδες κατοικίες απανθρακωμένες. Εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως, αυτοκίνητα κατεστραμμένα. Τεράστια η φυσική καταστροφή ενός όμορφου κατοικημένου δάσους, έστω και με την άναρχη δόμησή του. Η δύναμη της ανεξέλεγκτης φωτιάς σε όλο της το μεγαλείο. Οι περιγραφές των διασωθέντων ανατριχιαστικές. Ο άνθρωπος μπροστά στη δύναμη της φύσης, ανήμπορος , ελάχιστος , αστείος. Αλλά για τις συγκροτημένες κοινωνίες, ασυγχώρητα αμαθείς, ασυγχώρητα επιπόλαιες, τραγικά αμνήμων και αμαθής.

ΦΡΙΚΗ, ΦΡΙΚΗ, ΦΡΙΚΗ

Σήμερα 88 οι νεκροί, άγνωστος ο αριθμός των αγνοουμένων!!!!! Τεράστιες δυσεπούλωτες οι πληγές, βιβλίο ολόκληρο από προσωπικές τραγικές ιστορίες φρίκης!!

Στου Βουτζά και στο Μάτι την ολόμαυρη ράχη

περπατώντας η ευθύνη μονάχη,

χαιρετά τους νεκρούς συμπολίτες

και στεφάνι στην κόμη φορεί

καμωμένο από σχέδια για προστασία

πούχαν μείνει στα έρημα των προυχόντων γραφεία

Χρόνια τώρα η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ιδιότυπη εμπόλεμη κατάσταση, δεκάδες εκατοντάδες οι νεκροί στους τροχούς όλο το χρόνο, δεκάδες οι πνιγμένοι τα καλοκαίρια, και τώρα οι φωτιές εκτός από φυσικές καταστροφές, πλημύρες κλπ. προσθέτουν και αυτές τη μακάβρια συμμετοχή τους στη μείωση του δραματικά μειούμενου και γερασμένου πληθυσμού της χώρας μας.

Πρέπει επί τέλους ν’ αφυπνιστούν οι προύχοντες, που εκ του ασφαλούς τώρα βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και κατακεραυνώνουν όσους και όποιους μπορούν. Σε μια χώρα που μετά από οκτώ χρόνια μνημόνια, δεν έχουν αναλυθεί και δεν έχουν ακόμα κατανοηθεί από τους πολλούς, οι λόγοι της οικονομικής μας ταλαιπωρίας, μήπως τελικά πρέπει να αφυπνιστούμε όσοι ζούμε σ’ αυτή τη χώρα και να προσπαθήσουμε και ν’ απαιτήσουμε να μας αντιμετωπίζουν σαν πολίτες αλλά κυρίως και να συμπεριφερόμαστε και να γίνουμε πολίτες;

Παρήγορα σημάδια: δυο τρεις παραιτήσεις ευθιξίας!!! Αμέτρητες ιστορίες αλληλεγγύης και υπηρέτησης με αυτοθυσία του καθήκοντος!!! Τα παιδιά που αυτόβουλα οργανωθήκαν και εθελοντικά πήραν τις σκούπες να συνδράμουν στην προσπάθεια αποκατάστασης της τραγικά κακοποιημένης περιβάλλοντος!!!

Σημάδια ότι ίσως η χώρα αυτή δεν έχει ακόμα τελειώσει.

Μήπως θα έπρεπε και οι ταγοί αντί να εξαπολύουν μύδρους, παίρνοντας παράδειγμα να συζητούν επί τέλους, πάνω σ’ ένα σχέδιο συνεργασίας, τουλάχιστον στους τομείς όπου η μοίρα είναι κοινή. Είναι δυνατόν η αντιπολίτευση συντηρώντας το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, να καταγγέλλει μόνο και να μην προτείνει, να μην προγραμματίζει; Πότε θα καταλάβουμε σ’ αυτόν τον τόπο ότι συγκατοικούμε και πρέπει να βρούμε και ειρηνικούς τρόπους συμβίωσης και διακυβέρνησης;

Το «Φαντασματάκι του Κάστρου»