Το μυαλό, είναι πολύ περίεργο όργανο τελικά. Εκεί που θαρρείς πως έχεις αρχίσει να το χαλιναγωγείς, κάνει έναν σάλτο και πετάγεται κάπου εντελώς ανεξέλεγκτα. Συνήθως όμως, είναι σε κάτι που χρειάζεται σκέψη, ακόμα και αν δεν το ξέρουμε συνειδητά.

Σήμερα λοιπόν, καθώς έκανα τον καθιερωμένο πλέον παρά τον παγερό καιρό περίπατο στην πόλη, σε μια προσπάθεια να αφουγκραστώ όχι μόνο τον παλμό της μα και τον παλμό του εαυτού μου, το μυαλό μου πήγε στις αλλαγές. Αυτά τα μικρά «κλικ κλικ» στο σύμπαν που κάνουν τη διαφορά στον κόσμο ενός ανθρώπου, μιας ζωής, ενός κόσμου ή μιας εποχής.

«Κάθε αλλαγή είναι κάτι κουραστικό» είχε πει χιλιάδες χρόνια πριν ο Ευρυπίδης, δείχνοντας ήδη από τότε ότι δεν είμαστε και τα πιο ευπροσάρμοστα όντα στον πλανήτη (είναι τραγικό –για το ανθρώπινο είδος πάντα- αλλά ο κροκόδειλος επέζησε πολλά εκατομμύρια χρόνια παραπάνω από εμάς γιατί ήταν ανθεκτικός κ ευπροσάρμοστος στις αλλαγές του περιβάλλοντος με αποτέλεσμα να γλιτώνει λιμούς, σεισμούς καταποντισμούς και λοιπά καταστροφικά φαινόμενα), για να συμπληρώσει την ίδια περίπου περίοδο ο Σωκράτης ότι «Εκείνος που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο ας ταρακουνήσει τον εαυτό του», τονίζοντας πως το να μένεις αγκαλιά με την ομοιόσταση δεν σε πάει πουθενά. Μα πουθενά όμως.

It’s one door swinging open and one door swinging closed

Γιατί λοιπόν φοβόμαστε τόσο τις αλλαγές;

Ίσως διότι τις περισσότερες φορές μοιάζουν με κλειστές πόρτες, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβουν από πίσω. Μπορεί να είναι δωράκι έκπληξη ή ο χειρότερός σου εφιάλτης. Και το χειρότερο, είναι ότι είναι στο χέρι σου να το ανακαλύψεις, γιατί εσύ καλείσαι να γυρίσεις το πόμολο για να προχωρήσεις.

Χειρότερο είπα;

Καλύτερο εννοούσα. Γιατί ακόμα και αν μια αλλαγή αποδειχθεί λάθος στην πορεία, πάλι κάτι θα έχεις κερδίσει, αφού θα έχεις προχωρήσει μπροστά. Το «κακό» κομμάτι της ιστορίας είναι πως για να προχωρήσεις μπροστά πρέπει κάτι να αφήσεις πίσω, αφού δεν μπορείς να είσαι και έξω κ μέσα από την πόρτα ταυτόχρονα.

Getting away with it all messed up, that’s the living

Υπάρχουν πολλών ειδών αλλαγές, αλλά οι μόνες που θα θυμόμαστε τελικά είναι εκείνες που (sarcasm?) μας άλλαξαν. Εκείνες που άφησαν ένα σημάδι πάνω μας, χαράς, λύπης ή και τα δύο. Εκείνες που όσα κ αν περάσαμε κατά τη διάρκειά τους, τώρα τις ατενίζουμε με το χαμόγελο του «Κοίτα ρε φίλε τι στιγμές μαζέψαμε». Είναι οι λεγόμενες «αλλαγές – ουλές» όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ χαϊδευτικά. Τις αγαπώ όλες, θετικές και αρνητικές. Κάπου με πήγαν, άλλες λάθος άλλες σωστά, το σίγουρο είναι ότι δεν έμεινα στάσιμη.

Διότι, τελικά, η στασιμότητα είναι πολύ πιο επικίνδυνη και επίφοβη από την αλλαγή. Η αλλαγή είναι συνυφασμένη με την εξέλιξη και τη κάθε είδους πρόοδο, αφού, αν οι άνθρωποι δεν ένιωθαν την ανάγκη της, θα ζούσαμε ακόμα σε σπηλιές χωρίς τίποτα από όσα εντελώς αφελώς αυτονόητα απολαμβάνουμε σήμερα.

Για αυτό, την επόμενη φορά που θα τρομάξετε στην προοπτική οποιασδήποτε αλλαγής στη ζωή σας, θυμηθείτε ότι αυτός είναι ο τρόπος της ζωής να σας πει ότι έχει έρθει καιρός να προχωρήσετε. Προς τα πού, άγνωστο. Το σίγουρο είναι, πως τόσο το ταξίδι όσο και η διαδρομή θα έχουν άπλετο ενδιαφέρον.