Κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για τους προγόνους και να πιάσουμε τους απογόνους μας. Σπαταλάμε ουσία να συζητάμε για τους Έλληνες προγόνους μας και τα όσα έκαναν και δεν σκεφτόμαστε τους απογόνους μας και τα όσα εκείνοι θα λένε για εμάς. Όφελός μας είναι να αφήσουμε μία σωστή παρακαταθήκη στην μελλοντική γενιά, την οποία θα δουν και θα ζουν οι ίδιοι και όχι να μαθαίνουν για τους προγόνους τους μέσα από ένα βιβλίο ιστορίας.
Κορδελάκια από πλαστικό
Είναι τρομακτικό το γεγονός, πως έχουν γίνει χιλιάδες αναφορές στα σκουπίδια που κατακλύζουν τις ακτές της χώρας. Βέβαια παρ’ όλα αυτά, παραμένουμε ανεπηρέαστοι, γιατί εμείς έχουμε σταθερές απόψεις στα θέματα.
Έτσι φτάνουμε να μην έχουμε εν έτη 2019 καμία περιβαλλοντική παιδεία και να τείνουν οι ακτές μας, να μοιάζουν με ακτές της Κένυας (και δεν το λέμε σε καμία περίπτωση με ρατσιστικό ύφος).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα παραμένει η παραλία της Λιανής Άμμου. Μάλιστα η συγκεκριμένη παραλία είναι και η πρώτη που αντικρίζει κανείς, ερχόμενος από τη διασταύρωση που ενώνει τη Χαλκίδα με τη Βόρεια Εύβοια και οι τουρίστες που κατευθύνονται στη Βόρεια Εύβοια.
Δίνουμε κατ’ αυτό τον τρόπο, κάθε ευκαιρία στους περαστικούς που περνούν από το σημείο, να κοιτούν πλαστικές σακούλες που “στολίζουν” την ακτή και να μην θαυμάζουν το υπέροχο φαινόμενο των υδάτων, που δεν αποφασίζουν αν θέλουν να πάνε “πάνω” ή “κάτω”. Δεν θαυμάζουν τα πουλιά που κάθονται στις μικρές περιοχές άμμου, που υπάρχουν μέσα στη θάλασσα και νομίζεις πως η παραλία φτάνει μέχρι απέναντι.
Ποιος θα έπρεπε να φροντίσει για όλα αυτά; Αρχικά εμείς και έπειτα όλοι όσοι ασχολούνται και αναλαμβάνουν την καθαριότητα και τον καλλωπισμό της πόλης. Διότι καλλωπισμός δεν είναι μόνο οι κορδέλες και τα στολίδια. Επίσης ο καλλωπισμός δεν απευθύνεται μόνο στην παραλία με τα καταστήματα. Αν δεν νοιαστούμε για πράγματα που καθημερινά αντικρύζουμε, τότε ποιος θα νοιαστεί γι’ αυτά;
Και δεν χρειάζεται να θίξουμε το ζήτημα της παρακαταθήκης που αφήνουμε στα παιδιά μας. Ας ξεκινήσουμε από το περιβάλλον που έχουμε εμείς οι ίδιοι. Διότι ο προβληματισμός για το περιβάλλον που θα έχουν τα παιδιά μας, κρύβει μέσα του μια αναβλητικότητα. Σαν να υπάρχει χρόνος να βελτιωθούμε. Και η ώρα για κάθε βελτίωση βρίσκεται πάντα στο παρόν.
