Και μαζί και μόνοι: Γιατί τελικά μένουμε σε κενές σχέσεις;

Ανάγκη,ανασφάλεια ή γενετικός προγραμματισμός; «Δεν ξέρω τι μας δένει πλέον με τον Η.» μού λέει η καλή μου φίλη η Α., ανακατεύοντας σκεπτική τον cappuccino της. «Εννοώ, τα πρώτα χρόνια ήταν όλα τέλεια, όπως στις περισσότερες σχέσεις φαντάζομαι. Αλλά πλέον, δεν είναι σα να μένω με έναν συγκάτοικο, μα σα να συγκατοικώ με έναν ξένο. […]

1 Μαρτίου 2019

του/της Newsroom

Ανάγκη,ανασφάλεια ή γενετικός προγραμματισμός;

«Δεν ξέρω τι μας δένει πλέον με τον Η.» μού λέει η καλή μου φίλη η Α., ανακατεύοντας σκεπτική τον cappuccino της. «Εννοώ, τα πρώτα χρόνια ήταν όλα τέλεια, όπως στις περισσότερες σχέσεις φαντάζομαι. Αλλά πλέον, δεν είναι σα να μένω με έναν συγκάτοικο, μα σα να συγκατοικώ με έναν ξένο. Τι πήγε λάθος; Και αν δεν αλλάξει ποτέ αυτό; Αξίζει να μείνω για να διαπιστώσω σε άλλα πέντε έξι χρόνια ότι όντως έληξε; Και αν φύγω, θα βρω κάτι καλύτερο ή θα περάσω μια ζωή μόνη μου;» κατέληξε, περιμένοντας με αγωνία μια κάποια μεταλαμπάδευση γνώσης ή έναν από μηχανής θεό να σώσει την κατάσταση.

Δεν ήταν πάντα έτσι, το ξέρω. Όταν ξεκινήσαμε, όταν πρωτογνωριστήκαμε, ήταν όλα σαν ρομαντική ταινία της Hallmark, έπαιζε μουσική στο background, οι πρωταγωνιστές έλαμπαν από ευτυχία (ή από το πολύ make up), και γενικώς, όλα ήταν καλυμμένα με ροζ χρυσόσκονη. Τώρα, πώς κατέληξαν αυτό το μουντό και αδιάφορο γκρι; Και κυρίως, πώς κατέληξε αυτό, να είναι το αγαπημένο μας χρώμα;

Δουλειές που μισούμε, ρούχα που δεν μας ταιριάζουν, σχέσεις που δεν μας καλύπτουν. Σε όλα έχουμε επιλογή. Σε όλα, επιλέγουμε το λάθος. Και στο μεταξύ η ζωή προχωράει. Και εμείς παραμένουμε τουλάχιστον ελλιπείς και σίγουρα δυστυχείς.

Οι περισσότεροι που επιλέγουν να διαιωνίσουν μια τέτοια κατάσταση το κάνουν με το σκεπτικό να αποφύγουν τα χειρότερα, ένα σκεπτικό που τροφοδοτείται κυρίως από τον έμφυτο φόβο του ανθρώπου προς το άγνωστο. Άλλοι πάλι, καθοδηγούνται από τον φόβο της αποτυχίας. “Και αν αποτύχω στο να βρω κάποιον να μου ταιριάζει; Και αν χωρίσω, σημαίνει πως απέτυχα σαν άνθρωπος, αφού κάτι πρέπει να έχω κάνει λάθος σωστά;” Κάποιοι τέλος, τρέφονται από τον μεγάλο και τρομακτικό φόβο της μοναξιάς. “Και αν μετά από αυτόν τον άνθρωπο δεν βρω κανέναν και καταλήξω μόνη/ος μου με 10 γάτες;”

Μία λέξη ενώνει όλες τις ανωτέρω κουκίδες των φόβων: ανασφάλεια. Ανασφάλεια ότι δεν θα τα καταφέρουμε , ότι δεν θα πετύχουμε αρκετά, ότι δεν θα είμαστε αρκετοί. Αυτή η τελευταία ανασφάλεια, μπορεί πολύ εύκολα να κόψει την ανάσα στον καθένα από εμάς, όσο σκληροπυρηνικοί και αν θέλουμε να το παίζουμε.

Ναι ο άνθρωπος είναι ζώον κοινωνικόν, κάτι που σημαίνει ότι είναι γενετικά προγραμματισμένος να ευημερεί καλύτερα με παρέα. Όχι με τη λάθος παρέα όμως.

Κάτι που οι περισσότεροι τείνουν να ξεχνούν είναι ότι υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο από το να συμβούν όλα αυτά που φοβόμαστε. Να μη συμβεί τίποτα. Όχι τίποτα από όλα αυτά, τίποτα γενικώς. Zero. Nada. Το χειρότερο από το να αλλάξουν τα πάντα είναι τελικά να μην αλλάξει τίποτα και να συνεχίσουμε να ζούμε μια φλατ, άοσμη και άγευστη ζωή.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά ποτέ μου δεν μπόρεσα να φάω ανάλατο φαγητό. Προτιμώ εναλλακτικά, να μείνω νηστική. Μέχρι να βρω κάτι που θα με κάνει πραγματικά να μην μπορώ να αντισταθώ. Γιατί μόνο έτσι αξίζει το “μαζί”. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς υποκατάστατα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

27 Μαρτίου 2024