«Ο Άνθρωπος Του Θεού» στους κινηματογράφους το Νοέμβριο του 2020

Επιμέλεια: Σταματία Παπαμάρκου Από την έντυπη έκδοση (ΣΤΕΡΕΑ ΝΕΑ) Συνεχίζονται τα γυρίσματα για την ταινία «Man of God» με βάση τη ζωή, τη δράση και την προσφορά του Αγίου Νεκταρίου, η οποία πρόκειται να κάνει την εμφάνισή της, στις αίθουσες των κινηματογράφων τον Νοέμβριο του 2020, στην επέτειο των 100 χρόνων από το θάνατο Του […]

28 Σεπτεμβρίου 2020

του/της Newsroom

Επιμέλεια: Σταματία Παπαμάρκου

Από την έντυπη έκδοση (ΣΤΕΡΕΑ ΝΕΑ)

Συνεχίζονται τα γυρίσματα για την ταινία «Man of God» με βάση τη ζωή, τη δράση και την προσφορά του Αγίου Νεκταρίου, η οποία πρόκειται να κάνει την εμφάνισή της, στις αίθουσες των κινηματογράφων τον Νοέμβριο του 2020, στην επέτειο των 100 χρόνων από το θάνατο Του Αγίου, το 1920, σε σκηνοθεσία της ηθοποιού, σκηνοθέτη και παραγωγού Γιελένα Πόποβιτς, συμπαραγωγή των Simeon Entertainment.

Οι  Άρης Σερβετάλης στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αγίου Νεκταρίου, Ο Μίκυ Ρουρκ γίνεται και βιώνει το θαύμα του Αγίου, επίσης ο  Αλεξάντερ Πετρόφ, μαζί με ένα πλούσιο καστ Ελλήνων ηθοποιών (Χρήστος Λούλης, Καριοφυλλιά Καραμπέτη, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιάννης Στάνκογλου, Τάνια Τρύπη, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Γιάννης Αναστασάκης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Βασίλη Κουκαλάνι, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μιχάλης Μητρούσης, Κίττυ Παιταζόγλου, Μιχάλης Οικονόμου, Τόνια Σωτηροπούλου, Κορίνα Άννα Γουγούλη, Μάνος Γαβράς, Σαράντος Γεωγλερής, Παναγιώτης Μαρίνος.), συναντούν τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου, υπό τους ήχους του Πολωνού Zbigniew Preisner, συνθέτη των κινηματογραφικών έργων του Κριστόφ Κισλόφκι.

Τα γυρίσματα της ταινίας, «Ο Άνθρωπος Του Θεού», πραγματοποιούνται σε Αθήνα, Λαύριο και Αίγινα. Οι καιροί που διανύουμε «δύσκολοι» μα παραμένουν «όμορφοι» και έρχεται η τέχνη να δώσει στη ζωή νόημα με πολλά μικρά και μεγάλα θαύματα.

Η ταινία είναι μια παραγωγή της Simeon Entertainment και της View Master Films, σε συνεργασία με την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου και το Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος Ο Γραικός, και με την υποστήριξη του ΕΚΟΜΕ (Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας), ενώ τις διεθνείς πωλήσεις έχει αναλάβει η Pure Flix/Quality Flix.

Αναφορά στο Βίο του Αγίου Νεκταρίου:

Ο άγιος πατήρ ημών Νεκτάριος γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1846, στη Σηλυβρία της Θράκης, απο γονείς φτωχούς, αλλά ευσεβείς χριστιανούς, τον Δήμο και τη Μαρία Κεφαλά. Το βαπτιστικό του ήταν Αναστάσιος και από μικρός έδειξε μεγάλη ευλάβεια και βαθειά αγάπη για τη μελέτη. Όταν η μητέρα του τού μάθαινε τον 50οψαλμό, εκείνος αρεσκόταν να επαναλαμβάνει τον στίχο: Διδάξω ανόμους τας οδούς σου… Αφού έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην πατρίδα του, στάλθηκε από τους γονείς του στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει τις σπουδές του, εργαζόμενος ταυτόχρονα ως υπάλληλος σε κατάστημα. Το νεαρό αγόρι έμενε απερίσπαστο από την τύρβη του κόσμου και ενασχολούνταν μονάχα με το να οικοδομεί εντός του νυχθημερόν τον κρυπτόν της καρδίας άνθρωπον κατ’ εικόνα του Χριστού, με την προσευχή και την εμβάθυνση στα γραπτά των αγίων Πατέρων. Σε ηλικία είκοσι χρόνων άφησε την Κωνσταντινούπολη για να γίνει δημοδιδάσκαλος στη νήσο Χίο. Εκεί ενθάρρυνε τη νεολαία και τους κατοίκους του χωριού προς την ευλάβεια και την εργασία των αρετών, όχι μόνον με τα λόγια, αλλά κυρίως με το παράδειγμα του δικού του βίου, βίου ασκήσεως και προσευχής. Επιθυμώντας από παλαιά να ασπασθεί την ισάγγελο πολιτεία, έγινε μοναχός με το όνομα Λάζαρος, στις 7 Νοεμβρίου 1876, στο περίφημο μοναστήρι της Νέας Μονής. Αναζητώντας μονάχα τα άνω, υπόδειγμα πραότητας και υπακοής, έγινε αγαπητός σε όλους τους αδελφούς και αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος. Χάρη στη γενναιοδωρία ενός ευλαβούς κατοίκου της Χίου και εν συνεχεία με την προστασία του πατριάρχη Αλεξάνδρειας Σωφρόνιου, μπόρεσε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Αθήνα και να λάβει το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Παρα τα αξιώματά του, ο Νεκτάριος δεν έχασε τίποτα από την ταπεινοφροσύνη του και γνώριζε πώς να μεταδίδει στο πνευματικό ποίμνιό του τον ζήλο για τις ευαγγελικές αρετές. Η αγάπη όμως και ο θαυμασμός που του έδειχνε ο λαός απέβησαν εις βάρος του. Με πειρασμό του διαβόλου, ορισμένα μέλη του Πατριαρχείου, φθονώντας τις επιτυχίες του, τον διέβαλαν λέγοντας πώς ήθελε να κερδίσει την εύνοια του λαού, με σκοπό να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξανδρείας. Ο άγιος δεν ζήτησε να βρει το δίκιο του, αλλά εναπόθεσε την εμπιστοσύνη του στην επαγγελία του Χριστού. Εκδιώχθηκε έτσι από την έδρα του και έφυγε για την Αθήνα, όπου βρέθηκε μόνος, αγνοημένος, καταφρονημένος, στερούμενος ακόμη και τον επιούσιο άρτο, γιατί δεν ήξερε να φυλάξει τίποτε για τον εαυτό του, και τους πενιχρούς του πόρους τους μοίραζε στους φτωχούς. Εγκαταλείποντας το αρχικό του σχέδιο να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, ο πράος και ταπεινός μιμητής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προτίμησε να θυσιάσει την αγάπη του για την ησυχία, χάριν της σωτηρίας του πλησίον του. Παρέμεινε ιεροκήρυκας για λίγα χρόνια (1891-1894) και στη συνέχεια διορίσθηκε διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, η οποία είχε σκοπό την εκπαίδευση των μελλοντικών ιερέων. Η βαθειά του γνώση των Γραφών, των αγίων Πατέρων, ακόμη και των θύραθεν επιστημών, και η ανάπλεη πραότητος αυθεντία του στην καθοδήγηση ανθρώπων του επέτρεψαν να προσδώσει στο ίδρυμα τούτο μια υψηλή πνευματική και ηθική ποιότητα. Ο άγιος ιεράρχης επιφορτίσθηκε με τη διεύθυνση και τα μαθήματα της Ποιμαντικής, δίχως να διακόψει το ασκητικό του πρόγραμμα, τη μελέτη των Γραφών και την προσευχή, προσθέτοντας μάλιστα τα υψηλά καθήκοντα του κηρύγματος και της τακτικής τελέσεως των ιερών Μυστηρίων εντός της σχολής, αλλά και στην περιοχή των Αθηνών.

Είχε οικειότητα με τους αγίους και την Παναγία πού συχνά του φανερώνονταν κατά τη θεία Λειτουργία ή στον ύπνο του.

Παρά ταύτα, ο Νεκτάριος διατηρούσε στα βάθη της καρδιάς του τον διάπυρο πόθο της ησυχίας και της ειρήνης του μοναχικού βίου. Επωφελήθηκε έτσι από την επιθυμία που εξέφρασαν ορισμένες πνευματικές θυγατέρες του, για να ιδρύσει ένα γυναικείο μοναστήρι στη νήσο Αίγινα (μεταξύ 1904 και 1907), όπου και αποσύρθηκε στα 1908, αφού παραιτήθηκε από τη διεύθυνση της εκκλησιαστικής σχολής. Παρά τις αναρίθμητες φροντίδες και δυσκολίες, ο άγιος μερίμνησε να οργανώσει μια κοινοβιακή αδελφότητα, πιστή στο πνεύμα των αγίων Πατέρων. Εδαπάνησε αφειδώς τις σωματικές και ψυχικές του δυνάμεις στην ανέγερση κτηρίων, στην τέλεση των ιερών ακολουθιών και στην πνευματική καθοδήγηση κάθε μαθήτριάς του ξεχωριστά. Τον έβλεπες συχνά να εργάζεται στον κήπο, φορώντας ένα τριμμένο ράσο, ή να διορθώνει τα υποδήματα των μοναζουσών. Και όταν γινόταν άφαντος για ώρες πολλές, μάντευες ότι ήταν κλεισμένος στο κελί του για να ανατείνει τον νου του προς τον Θεό, δια της νοεράς προσευχής. Παρ’ όλο που εμάκρυνε από κάθε επαφή με τον κόσμο και είχε αυστηρώς ρυθμίσει τις επισκέψεις στο μοναστήρι, η φήμη των αρετών και χαρισμάτων, που αξιώθηκε από τον Θεό, εξαπλώθηκε στην περιοχή και οι πιστοί έρχονταν προς αυτόν, ελκόμενοι όπως το μέταλλο από τον μαγνήτη. Θεράπευσε πολλούς λαϊκούς και μοναχές από τις ασθένειες που τους ταλαιπωρούσαν, έφερε τη βροχή στο νησί που υπέφερε από την ξηρασία, ανακούφιζε, παρηγορούσε, στήριζε… Παρά τις δυσκολίες της περιόδου μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απαγόρευσε αυστηρά στις μοναχές του να αποθηκεύουν οτιδήποτε για την τροφή τους, αλλά διέταξε να μοιράζουν το πλεόνασμα στους φτωχούς, εναποθέτοντας τη μέριμνα της συντηρήσεως της μονής στην Πρόνοια του Θεού. Πέραν των άλλων καθηκόντων του, ο Νεκτάριος βρήκε τον χρόνο να συντάξει πλήθος έργων θεολογίας, ηθικής και εκκλησιαστικής ιστορίας για τη στερέωση της Εκκλησίας της Ελλάδος στην ιερά Παράδοση των Πατέρων, που αγνοούνταν τότε συχνά εξαιτίας δυτικών επιδράσεων. Ζώντας λοιπόν ως εν σαρκί άγγελος και αυγάζοντας γύρω του τις ακτίνες του ακτίστου φωτός της Χάριτος, ο μακάριος υπέστη πάλι συκοφαντίες και άδικες κατηγορίες για το μοναστήρι του, από μέλη της ιεραρχίας. Υπέμεινε τις τελευταίες αυτές δοκιμασίες με την υπομονή του Χριστού: αγόγγυστα και δίχως να εξανίσταται. Τότε προσβλήθηκε από μία επώδυνη αρρώστια για περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Ευχαρίστησε τον Θεό για τη δοκιμασία αυτή και προσπάθησε να κρατήσει μυστική την ασθένειά του μέχρι τις τελευταίες στιγμές του. Αφού πήγε να προσκυνήσει για τελευταία φορά την εικόνα της Θεοτόκου που βρισκόταν όχι μακριά από το μοναστήρι, ανήγγειλε στις μαθήτριές του την επικείμενη εκδημία του και μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο στην Αθήνα, όπου μετά από πενήντα ημέρες οδύνης την οποία υπέμεινε με μία υπομονή που οικοδομούσε όλους όσοι τον πλησίαζαν, παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στον Θεό στις 8 Νοεμβρίου του 1920. Οι πιστοί της Αίγινας, οι μαθήτριές του και όλοι οι χριστιανοί που τον είχαν πλησιάσει, έκλαψαν για την απώλεια του πράου και σπλαγχνικού μαθητή του Χριστού, που όλη του τη ζωή υπέστη διαβολές, διώξεις και άδικες κατηγορίες παίρνοντας ως τύπον και υπογραμμό του τα θεία Πάθη του Κυρίου. Ο Θεός όμως τον εδόξασε και από την ώρα της κοιμήσεώς του τα θαύματα περίσσευσαν και περισσεύουν καθημερινά ως σήμερα για εκείνους που πλησιάζουν με πίστη τα λείψανά του ή εμπιστεύονται την ισχυρή του μεσιτεία. Το σώμα του αγίου παρέμεινε θαυματουργικά άφθαρτο περισσότερο από είκοσι χρόνια, αναδίδοντας ουράνια και λεπτή ευωδία. Στα 1953, όταν έλυωσε τελικά κατά τους φυσικούς νόμους, έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του και διαπιστώθηκε τότε ότι αναδυόταν έντονα η ίδια ευωδία. Δεν έπαυσε έκτοτε να χαροποιεί τους πιστούς που πλησιάζουν τα τίμια αυτά λείψανα, δίνοντάς τους τη διαβεβαίωση ότι ο άγιος Νεκτάριος βρήκε τη θέση του κοντά στον Θεό, στις μονές των αγίων.

«Ο Άνθρωπος Του Θεού», δηλώσεις από τους πρωταγωνιστές και την Γελένα Πόποβιτς:

Άρης Σερβετάλης: «Η σχέση με το Θεό είναι προσωπική. Ο Θεός σε προσεγγίζει με τα δικά σου δεδομένα, σιγά-σιγά και εκεί έγκειται η απόλυτη ελευθερία. Μόνο ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει ένα όν και να το κάνει τόσο ελεύθερο που να μπορεί να Τον αρνηθεί. Είναι πράγμα μοναδικό και μεγαλειώδες και εκεί αντιλαμβάνεσαι τι θα πει «ελευθερία». Δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη οι άνθρωποι τι σημαίνει “Ορθοδοξία”. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι η Εκκλησία είναι συντηρητισμός. Η Ορθοδοξία είναι τόσο ανατρεπτική που δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Η Εκκλησία είναι “ελευθερία”.

Μίκυ Ρουρκ: «Δεν έκανα την ταινία για τα χρήματα αλλά ήταν ένα έργο που είχε πνευματικότητα και εντιμότητα, ειδικά τώρα που ζούμε σε τόσο άσχημες εποχές με τον κόσμο να βρίσκεται σε τέτοιο χάος». Ο ρόλος του είναι αυτός, ενός παράλυτου άνδρα, ο οποίος και θεραπεύεται από τον Άγιο Νεκτάριο. Συνεχίζει επισημαίνοντας τα εξής: « Στη ζωή γνωρίζω πως υπάρχουν μικρά και μεγάλα θαύματα, έχω γνωρίζει και τα δύο. Αλλά πιστεύω μόνο στα θαύματα που προέρχονται από τον Θεό. Δεν πιστεύω στην τύχη, τα χρήματα και την εξουσία. Το πιο σημαντικό είναι να είσαι ειλικρινής και να έχεις αγάπη στην καρδιά. Και να νοιάζεσαι για τον άνθρωπο που είναι λιγότερο τυχερός από εσένα».

Αξίζει να σημειωθεί και ένα Θαύμα που βίωσε και ο ίδιος, στο οποίο αναφέρεται με συγκίνηση – ταπείνωση και ομολογεί τα παρακάτω: « Ο αδερφός μου ήταν 17 ετών όταν αρρώστησε ενώ βρισκόταν στην φυλακή και τον άφησαν ελεύθερο επειδή οι γιατροί του έδιναν έξι μήνες ζωής.  Τότε η γιαγιά μου, μου μίλησε για τον Απόστολο Ιούδα Θαδδαίο, ο οποίος ήταν και ο καλύτερος φίλος του Χριστού και επειδή δεν ήθελε να απαρνηθεί τον Θεό τον αποκεφάλισαν, είναι Ο Άγιος των ανίσχυρων και των απελπισμένων. Προσευχόμουν καθημερινά με αποτέλεσμα ο αδερφός μου να ζήσει 20 χρόνια παραπάνω από αυτά που  είπαν οι γιατροί. Λόγος γίνεται για ένα Θαύμα που έζησε για τόσο καιρό…!

Γελένα Πόποβιτς: «Δεν σκέφτηκα ποτέ πως θα έγραφα σενάριο για έναν Άγιο, παρόλο που έχω πίστη και είμαι της Εκκλησίας αλλά είχα σκεφτεί ότι θα έγραφα ιστορίες που θα εμπνέουν τους ανθρώπους, που θα βλέπουν τα πράγματα θετικά και θα ξεπερνούν τα εμπόδια. Αυτό με ενδιέφερε πάντα αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα, ποτέ δεν πήγα τόσο μακριά… Αν και διάβαζα για Αγίους…  είναι όμορφο, δίνει έμπνευση! Μέχρι το 2012 δεν ήξερα τίποτα για τον Άγιο Νεκτάριο και τυχαία αγόρασα ένα βιβλίο για τον Άγιο, τον αγαπημένο που τον ευλαβούνται πολλοί, για τον οποίο είχα ακούσει αλλά δεν ήξερα πολλά… Και διάβασα το βιβλίο, βασισμένο στη Ζωή Του, στο αεροπλάνο ενώ ήμουν στη Σερβία εκείνη τη στιγμή. Ωστόσο, με εντυπωσίασε στην ιστορία Του, κάτι πολύ προσωπικό για εμένα. Και στο οποίο πιστεύω ότι μπορεί να ταυτίζομαι σε πολύ προσωπικό επίπεδο. Μάλλον εξαιτίας αυτού σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κάνω μια ταινία γι ‘ Αυτόν. Επίσης, νομίζω πως οι άνθρωποι θα αντλήσουν δύναμη από αυτή την ταινία, πιστεύω πως οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την αδικία, δυσκολίες και προβλήματα. Και μερικές φορές φαίνεται πώς δεν υπάρχει διέξοδος. Νομίζω λοιπόν ότι, αυτή η ταινία θα δείξει στους ανθρώπους ότι δεν πρέπει να τα παρατούν και πρέπει να συνεχίσουν να πολεμούν, και δουν ότι εκεί έξω υπάρχει κάποιος άλλος που έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτούς και αυτό να τους δίνει δύναμη για να συνεχίσουν το ταξίδι για να αποκτήσουν τη ζωή που θέλουν και επιθυμούν».

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να κλείσω με μια φράση του Άρη Σερβετάλη (Άγιος Νεκτάριος): «Τον Άγιο Νεκτάριο δεν τον υποδύεσαι. Ο Άγιος είναι ζωντανός! Απλά αφήνεσαι…»!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

28 Μαρτίου 2024