Η μέρα για τη Μαρία Ρέτσα, την 20χρονη κτηνοτρόφο στον Γαβαλά, ένα ορεινό χωριό επτά χιλιόμετρα έξω από το Αλιβέρι Ευβοίας, αρχίζει λίγο πριν από τις 06.00 όταν ξυπνάει για να ασχοληθεί με τις αγροτικές εργασίες της ίδιας και της οικογένειάς της. Η καθημερινότητα της διαφέρει πολύ από τους περισσότερους νέους της ηλικίας της και η ίδια είναι πολύ περήφανη για την καταγωγή και τη δουλειά της.

Η καθημερινότητα της 20χρονης

Οταν όλοι οι συνομήλικοί της κοιμούνται, η Μαρία ξεκινά από το σπίτι με τα πόδια για να πάει ως τους στάβλους, εκεί που η οικογένειά της φυλάει, αιώνες τώρα, τα γίδια και τα πρόβατα. Την ίδια διαδρομή έκανε σε όλη του τη ζωή και ο πατέρας της, Δημήτρης, και πριν από εκείνον ο παππούς της και ακόμα πιο πριν ο προπάππος της, καθώς όλοι τους ήταν κτηνοτρόφοι. «Πρώτα φτιάχνω τις τροφές μέχρι να έρθει ο πατέρας μου να ταΐσει σκυλιά, κουνέλια, γάτες, κότες. Μετά περνάω στις ταΐστρες για να βάλω φαΐ στα πρόβατα, μετά πάω στις γίδες και μέχρι να φάνε ο πατέρας μου καθαρίζει το μέρος που κοιμούνται τα ζώα. Μέχρι τις 5.30 με 6 το απόγευμα που πέφτει ο ήλιος, βγάζω τα ζώα για την καθημερινή τους βοσκή. Τελειώνουμε κατά τις 7. Μετά πάω σπίτι, κάνω μπάνιο, τρώω και άμα έχω όρεξη κι έχει καλό καιρό, πάω βόλτα στο χωριό» λέει η 20χρονη που από όταν θυμάται τον εαυτό της είχε την ίδια επιθυμία: «Ηθελα να γίνω κτηνοτρόφος, να έχω 1.000 γίδια.Από οκτώ χρονών είμαι μέσα στα ζώα. Το πρώτο που έμαθα ήταν να αρμέγω. Παλιά τα άρμεγα μαζί με τον πατέρα μου, τώρα τα έχω αναλάβει όλα εγώ».

Τώρα, για όποιον αναρωτιέται τι θα έκανε η Μαρία αν κάποιος τής πρόσφερε μια δουλειά γραφείου, η απάντησή της τα λέει όλα. «Ολα τα εκατομμύρια του κόσμου να μου δίνανε, τα γίδια δεν τα αφήνω».